Από τις 25 Γενάρη, 250 μετανάστες στην Αθήνα και 50 στη Θεσσαλονίκη βρίσκονται σε απεργία πείνας, η οποία αποτελεί και τη μαζικότερη απεργία πείνας μεταναστών εργατών στην Ελλάδα. Έχοντας ως όπλο το ίδιο τους το σώμα, αγωνίζονται για νομιμοποίηση όλων των μεταναστών, ίσα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα και υποχρεώσεις με τους ντόπιους εργαζόμενους. Οι κυβερνητικοί και κρατικοί φορείς ,από την αρχή, κάνουν σαφές ότι δεν πρόκειται να υπάρξει καμία στήριξη στους απεργούς, προσπαθώντας παράλληλα να παραπλανήσουν και διαβάλλουν τον αγώνα τους, εκμηδενίζοντας τον σε «καταπάτηση ασύλου» με τη βοήθεια πάντα των Μ.Μ.Ε (γεγονότα Νομικής) και διώκοντας ποινικά τους αλληλέγγυους σε αυτόν φορείς κι ανθρώπους.
Παρόλα αυτά οι μετανάστες-εργάτες δηλώνουν ότι είναι αποφασισμένοι να αγωνιστούν για μια αξιοπρεπή ζωή: “Δεν έχουμε άλλο τρόπο για να ακουστεί η φωνή μας, για να μάθετε το δίκιο μας. Τριακόσιοι (300) από εμάς ξεκινάμε Πανελλαδική Απεργία Πείνας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη στις 25 του Γενάρη. Βάζουμε την ζωή μας σε κίνδυνο, γιατί έτσι κι αλλιώς δεν είναι ζωή αυτή για ένα αξιοπρεπή άνθρωπο. Προτιμούμε να πεθάνουμε εδώ, παρά τα παιδιά μας να ζήσουν αυτά που περάσαμε εμείς”, δηλώνουν χαρακτηριστικά σε κείμενό τους.
Αυτή τη στιγμή βρίσκονται στην 43η ημέρα απεργίας πείνας και ήδη πάνω από 90 νοσηλεύονται αυτή τη στιγμή σε κρίσιμη κατάσταση και με ανεπανόρθωτες σωματικές βλάβες. Προτάσσοντας τα σώματά τους, ως έσχατο μέσο και με κίνδυνο της ίδιας τους της ζωής, πραγματοποιούν ένα συλλογικό αγώνα ενάντια στην εκμετάλλευση, τους διωγμούς, την καταστολή, την κοροϊδία και την αφάνεια στην οποία τους έχουν καταδικάσει, κερδίζοντας τη χαμένη τους αξιοπρέπεια.
Ο τρόπος χειρισμού της υπόθεσης , βέβαια, είναι απόρροια της μεταναστευτικής πολιτικής που ακολουθεί το κράτος τα τελευταία χρόνια. Χιλιάδες μετανάστες και μετανάστριες συνέβαλαν σ’ αυτό που ονομάζουμε ανάπτυξη του εθνικού κεφαλαίου, με φτηνή και ανασφάλιστη εργασία σε οικοδομές, χωράφια, ακόμα και μέσα στα ίδια μας τα σπίτια, βιώνοντας καθημερινά την εργασιακή εκμετάλλευση, το ρατσισμό και τον κοινωνικό αποκλεισμό. Ας μην ξεχνάμε, ότι πάνω στα σώματα αυτών των εργατών έτρεχαν ,το 2004, τα ντοπαρισμένα σώματα των πρωταθλητών κι ότι χωρίς αυτούς η μεγάλη φιέστα των Ολυμπιακών Αγώνων δε θα χε πραγματοποιηθεί. Έτσι λοιπόν το κράτος αυτή τη στιγμή φοβούμενο την οργάνωση των εργατών και με πρόσχημα την κρίση, βρίσκει το εξιλαστήριο θύμα του στους μετανάστες και καλλιεργεί το ρατσισμό στην ελληνική κοινωνία. Μ’ αυτό τον τρόπο, η ελληνική κυβέρνηση κρατώντας αμετακίνητη στάση απέναντι στα αιτήματα των μεταναστών, προσπαθεί να δώσει μια απάντηση σε όλα τα κομμάτια της κοινωνίας που αυτή τη στιγμή αγωνίζονται ενάντια στην καταπάτηση όλων των κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων τους: ότι δεν θα υποχωρήσει σε καμία πίεση.
Εμείς, ως εργαζόμενοι στο χώρο του πολιτισμού, δεν μπορούμε να μιλάμε πια για πολιτισμό σε μια κοινωνία που ανοίγει διάπλατα τα μάτια μπροστά στο «δράμα» της τηλεοπτικής «σπιναλόγκας» αλλά και οποιασδήποτε θεατρικής σύμβασης και την ίδια στιγμή τα κλείνει μπροστά στην πραγματικότητα. Θεωρούμε υπόθεση και στοίχημα όλων μας τη νίκη του αγώνα των 300 μεταναστών-εργατών απεργών πείνας και στεκόμαστε αλληλέγγυοι ,γιατί είναι αγώνας δίκαιος, αγώνας για ζωή, ελευθερία και αξιοπρέπεια.
ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΩΝ ΠΟΥ ΖΟΥΝ ΚΑΙ ΕΡΓΑΖΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
ΙΣΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ, ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ, ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ, ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ.
ΚΑΜΙΑ ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΡΑΙΑ
ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΟ ΧΩΡΟΥ ΤΟΥ ΧΟΡΟΥ (Σ.Ε.ΧΩ.ΧΟ)
sexwxo@gmail.com
http://swmateioxorou.blogspot.com/