Δεν είναι τόσο αθώο να στέλνουμε στρατούς εκεί που δεν μας αφορά. Εμείς που ξέρουμε την ενοχή του κράτους, έχουμε την υποχρέωση να κάνουμε το αυτονόητο, να στηρίζουμε με κάθε μέσο τον αγώνα επιβίωσης των φυγάδων του πολέμου, γιατί δεν είναι πόλεμος είναι σφαγή με τη δική μας υπογραφή. Και η ταμπέλα του «οικονομικού μετανάστη» δεν είναι παρά μόνο υποκρισία. Όπως υποκρισία είναι το επιχείρημα ότι δε χωράνε άλλοι στον τόπο μας.
Αν δε χωράνε γιατί υπογράψαμε τη συνθήκη Δουβλίνο 2;
Τότε που την υπογράψαμε χωρούσανε;
Ένας που του καίνε το χωράφι με βόμβες και δε μπορεί να σπείρει για να ζήσει είναι «Οικονομικός μετανάστης»;
Το έσχατο μέσο της απεργίας πείνας δεν είναι απλά ένα πολιτικό μέσο, είναι η απόλυτη απελπισία και απαιτεί το σεβασμό μας.
Ζούμε σε ένα τόπο που απαξιώνει τα δικά μας δικαιώματα, γι αυτό γνωρίζουμε καλά τα δικαιώματα όλων των «ξένων» που τυχαία ζητάνε καταφύγιο με κάθε τρόπο.
Κανείς δεν θέλει να ζει έτσι.
Κυριάκος Κατζουράκης, ζωγράφος