«Γιατί αν υπάρχει κανένας που να αξίζει περισσότερο από κάθε άλλον την πυρά μας, αυτός είσαι Εσύ» – Ο Μέγας Ιεροεξεταστής
Δεν είναι η συρροή των γεγονότων που καταδικάζει τους 300 εργάτες απεργούς πείνας, τους 300 μετανάστες σε πορεία προς το θάνατο. Δεν είναι ο αγώνας τους ή τα αιτήματά τους το έγκλημα που τους καταδικάζει σε θάνατο, ο τρόπος που διεκδικούνε, ώ όχι! Αυτό που τους καταδικάζει σε θάνατο είναι πως είναι μετανάστες!
Ας γίνω κι εγώ λοιπόν ο συνεπής κατήγορος. Ας πάρω αυτή τη θέση. Θα πω με τη σειρά μου: Κύριοι, οφείλουμε να είμαστε προσεκτικοί. Υπάρχουν βέβαια ζητήματα ανθρωπισμού και όλοι γνωρίζετε πως την ανθρωπιά μου δεν τη χαρίζω πουθενά. Νοιώθω και συμπονώ, ο ανθρώπινος πόνος δε μου είναι ξένος, λέει ο κατήγορος εαυτός μου. Και πιστέψτε με, η φρίκη μου μπροστά σε αυτή την ακραία απόφαση αυτών των ανθρώπων δεν είναι προσποιητή.
Βέβαια, υπάρχει μία απόλαυση από το θέαμα του τιτάνιου αγώνα τους, αλλά αυτή δεν πρέπει να είναι κατακριτέα και δεν πρέπει να μπαίνει ενδιάμεσα στην απόφασή μας που πρέπει να στηρίζεται στα γεγονότα..
Δεν είμαι σαδιστής, δεν είμαι υποκριτής. Αντιθέτως, δεν είμαι συνηθισμένος σε κάτι τέτοια. Επειδή δεν έχω συνηθίσει σε αυτές τις ζοφερές καταστάσεις, βρίσκω μία απόλαυση από το θέαμά τους. Λάτρης των δυνατών συγκινήσεων μπορεί να είναι μονάχα αυτός που δεν έχει συνηθίσει μια συγκίνηση, αυτή η οποία αναμοχλεύει την οκνηρή μας ύπαρξη. Κι εκεί λοιπόν συμπονώ. Με ταπεινή ειλικρίνεια.
Όμως, αλλοίμονο! Τα γεγονότα είναι πέραν πάσας αμφιβολίας… Τα γεγονότα μιλούν… Εδώ δεν είναι απλά μια διεκδίκηση δικαιωμάτων, εδώ δεν είναι μια μισθολογική αξίωση που διεκδικείται με τον πιο ακραίο μα ανθρώπινο τρόπο, μα η ίδια η υπεράριθμη ύπαρξη μας.