«…να τους πάρετε σπίτι σας …δεν χωράμε άλλους …το άσυλο είναι για τις ακαδημαϊκές ελευθερίες όχι για τους λαθραίους και παράνομους …μας παίρνουν τις δουλειές …να πάνε στις χώρες τους …κάποιοι εκμεταλλεύονται αυτούς τους δυστυχείς και τους υποκινούν».
Τα παραπάνω δείχνουν το πλαίσιο μέσα στο οποίο διαμορφώθηκε η κοινωνική συναίνεση από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, τη Δημοκρατική Αριστερά και απ’ όλες τις εκφάνσεις της δεξιάς (ΝΔ, ΛΑΟΣ, Μπακογιάννη) για να φτάσουμε τα ξημερώματα της 28/1 στην άρση του ασύλου και την εκβιαστική αποχώρηση των μεταναστών εργατών απεργών πείνας από τη Νομική.
Σύμμαχοι σε αυτήν την αιτιολογημένη με ρατσιστικά κριτήρια απόφαση για άρση του ασύλου ήταν τα ΜΜΕ, που ερεθίστηκαν από το γεγονός ότι οι μετανάστες μπορεί να έχουν φωνή και έσπευσαν να τη φιμώσουν, και η γύμνια της πανεπιστημιακής κοινότητας, που έμεινε θεατής μπροστά στο ρατσιστικό όργιο ή ακόμη χειρότερα συμπορεύτηκε με την ντροπιαστική ανακοίνωση της ΠΟΣΔΕΠ.
Όμως η ανοχή για την άρση του ασύλου βαραίνει και άλλες δυνάμεις. Η «επίσημη αριστερά» έσπευσε να πάρει αποστάσεις από τον αγώνα των μεταναστών είτε επειδή δεν τον ήλεγχε (K.K.E.) είτε επειδή φοβήθηκε μη ξαναδεί «πεσμένα ποσοστά» (ΣΥΝ). Ακόμη και για την αριστερά οι μετανάστες δεν είναι «κομμάτι του λαού», δεν συμπεριλαμβάνονται στις κοινωνικές ομάδες που μπορούν να αγωνιστούν μέσα στο άσυλο ακόμη κι αν μοναδικό διαπραγματευτικό χαρτί τους- γιατί αλλά χαρτιά δεν έχουν- είναι η διακινδύνευση της ίδιας της ζωής τους.
Η εκβιαστική εκκένωση της Νομικής είναι μια βαθιά ντροπή για τη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Το άσυλο ανήκει στους καταπιεσμένους, σε αυτούς που παλεύουν για τα δικαιώματά τους και για την αξιοπρέπεια τους. Κάποτε ήταν λευκοί έλληνες φοιτητές, τώρα είναι «μαυριδεροί» εργάτες. Ο φόβος των αφεντικών για τη δύναμη των καταπιεσμένων τους οδήγησε σε ένα παραλήρημα αυταρχισμού φροντίζοντας να διατηρηθεί η διαίρεση των εργαζομένων σε έλληνες και «παράνομους μετανάστες», λίγο «βρώμικους» και οριακά… «ανθρώπους». Αποσιώπησαν ότι οι τελευταίοι όχι μόνο είναι εργαζόμενοι όπως και οι ντόπιοι, αλλά αποτελούν το πιο καταπιεσμένο και εξαθλιωμένο τμήμα εργατών που εκμεταλλεύονται τα αφεντικά για να μεγιστοποιούν τα κέρδη τους. Αυτό το τμήμα της εργατικής τάξης εκδιώχθηκε από το πανεπιστημιακό άσυλο όταν επιχείρησε να διεξαγάγει ένα πολιτικό αγώνα με αίτημα τη νομιμοποίηση όλων των μεταναστών χωρίς προϋποθέσεις. Δεν χρησιμοποίησε το άσυλο για να κάνει εκκλήσεις στη «φιλανθρωπία» του κράτους και των ΜΜΕ.
Ο αγώνας όμως των μεταναστών δεν έχει τελειώσει! Πίσω από το ερώτημα που ακούστηκε τόσες φορές τις τελευταίες μέρες «μα γιατί τους αφήσανε να έρθουν από την Κρήτη;» κρύβεται ήδη μια σιωπηρή απώθηση του μεταναστευτικού προβλήματος. «Όχι τώρα, θα σκεφτώ άλλη φορά για αυτούς…» Αυτό το «τώρα» έφτασε. Οι απεργοί πείνας ήρθαν να μας «ενοχλήσουν» στο κέντρο της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, να μας πουν ότι «προτιμούμε να πεθάνουμε εδώ, παρά τα παιδιά μας να ζήσουν αυτά που περάσαμε εμείς».
Οι «φράκτες» τους γίνονται χάρτινοι και τα νομοσχέδιά τους κενά γράμματα μπροστά στη πάλη του καταπιεσμένου για αξιοπρέπεια. Καμία κυβέρνηση και κανένα κράτος δεν μπορεί να εμποδίσει αυτούς που επιλέγουν τον έσχατο τρόπο πάλης γιατί πια δεν έχουν να χάσουν τίποτα παρά μόνο την εξαθλίωση, τον εξευτελισμό και την ανασφάλεια τους.
Η απεργία πείνας συνεχίζεται γιατί οι ίδιοι οι μετανάστες είναι αποφασισμένοι. Δεν μπορούμε παρά να στηρίξουμε αυτό τον αγώνα με όλες μας τις δυνάμεις. Γιατί ζητάνε ίσα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα με τους συναδέλφους, τους ντόπιους εργάτες. Ζητάνε το αυτονόητο: να εργάζονται, να ζουν και να κινούνται χωρίς το φόβο της απέλασης, της τρομοκρατίας και της καταστολής.
Ο αγώνας των 300 μεταναστών απεργών πείνας είναι αγώνας για την αξιοπρέπεια όλης της κοινωνίας. Δεν είναι μόνο μια μάχη των μεταναστών. Είναι μια μάχη σε μια περίοδο που οι έλληνες εργαζόμενοι καλούνται επίσης να πληρώσουν την κρίση του συστήματος. Ντόπιοι και ξένοι εργάτες δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα, αντιθέτως έχουν κοινά συμφέροντα ενάντια στην εργοδοτική τρομοκρατία και την εκμετάλλευση. Η αλληλεγγύη μεταξύ των εργατών μπορεί και πρέπει να ενδυναμωθεί. Οι ριζοσπαστικές δυνάμεις του κινήματος και η αντικαπιταλιστική αριστερά πρέπει να στηρίξουν με όλες τις δυνάμεις τους την απεργία πείνας των μεταναστών και να επιδιώξουν τον συντονισμό του αγώνα τους με το εργατικό κίνημα.
Αυτή τη φορά αν «πέσουν οι 300» η ιστορική ντροπή θα βαραίνει για πάντα αυτή την χρεοκοπημένη κυβέρνηση του μνημονίου, της ανεργίας, του ρατσισμού και της καταστολής. Αν η κυβέρνηση και οι σύμμαχοί της πιστεύουν ότι θα επιβάλουν μια κοινωνία που δεν θα έχει μετανάστες στη Νομική, τότε θα μας βρουν μπροστά τους.
Το φυτίλι έχει ανάψει και οι ίδιοι οι μετανάστες έχουν τη δική τους φωνή: «Είμαστε αποφασισμένοι και συνεχίζουμε την απεργία πείνας, παρά τις πιέσεις και τις κακές συνθήκες του χώρου που αναγκαστήκαμε να δεχτούμε. Καλούμε κάθε ελεύθερα σκεπτόμενο άνθρωπο στην Ελλάδα και στο εξωτερικό να σταθεί αλληλέγγυος στο δίκαιο αγώνα μας για να ζήσουμε με αξιοπρέπεια».
– αλληλεγγύη στους μετανάστες απεργούς πείνας
– Νομιμοποίηση όλων των μεταναστών χωρίς προϋποθέσεις
– κάτω τα χέρια από το άσυλο
– έλληνες και ξένοι εργάτες ενωμένοι
ΟΚΔΕ/ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ
ελλ. τμήμα 4ης Διεθνούς