Σήμερα καλούμαι να καταθέσω την αλήθεια μου κόντρα σε κατηγορίες για ανύπαρκτα και αδιανόητα αδικήματα, αδικήματα που επί μέρες και νύχτες κατασκευάζονταν στην μηντιακή σκηνή, για να ικανοποιηθεί η ανάγκη πολλών – πολύ περισσοτέρων από όσους θα μπορούσα να φανταστώ – να υπάρχουν «υποκινητές», «διοργανωτές», «εγκέφαλοι». Δυστυχώς όμως, όσο αδιανόητη κι αν αυτή ακούγεται, η κατηγορία της «διακίνησης παράνομων μεταναστών» πέρασε τελικά από τα τηλεοπτικά πάνελ στα εισαγγελικά γραφεία – αφού προηγουμένως βέβαια στήθηκε στα υπουργικά συμβούλια. Όσο απίστευτο κι αδιανόητο κι αν είναι, πράγματι σήμερα καλούνται στην εισαγγελία 5 άνθρωποι της Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης στους 300 μετανάστες εργάτες απεργούς πείνας, ως ύποπτοι για «διακίνηση παράνομων μεταναστών».
Και να που ο πανικός που προκαλούν στους εργολάβους της μαύρης εργασίας οι σκλάβοι που σηκώνουν κεφάλι, υπαγορεύει την ηθική εξόντωση των αλληλέγγυων σε αυτούς με την συσχέτισή τους με μια τέτοια κατηγορία. Και να που καμώνονται πως θα προλάβουν τους αυριανούς Σπάρτακους με το να καταπνίγουν σήμερα την φωνή της Αλληλεγγύης και της Αντίστασης με τέτοιες αδιανόητες διώξεις – οι οποίες θα εκλαμβάνονταν απλώς ως γελοίες, εάν αυτός ο αγώνας δεν είχε ήδη υποστεί μία άνευ προηγουμένου υστερική κατασυκοφάντηση και λυσσασμένη επίθεση.
Δυστυχώς σερνόμαστε εδώ, μακριά από τους συντρόφους μας που δίνουν τώρα την μητέρα των μαχών για να αποτινάξουν το ζυγό αυτού του αόρατου αλλά καθόλα υπαρκτού απαρτχάιντ, το οποίο σίγουρα κάποτε θα συνιστά το βρομερό στίγμα της δυτικής κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας του τέλους του 20ού και των αρχών του 21ου αιώνα. Αντί να είμαστε δίπλα τους για να φράξουμε και μεις από αυτό το μετερίζι το δρόμο του γενικευμένου εκφασισμού εις βάρος και των ελλήνων εργαζομένων, σερνόμαστε εδώ για να απολογηθούμε για πράγματα που ούτε κατά το ελάχιστο έλαβαν χώρα, για αδικήματα που τελέστηκαν μονάχα στην παράλληλη σφαίρα μιας τηλεοπτικής «πραγματικότητας».
Δεν τους κάνουμε τη χάρη. Δεν έχουμε τίποτα να απολογηθούμε για φανταστικές διακινήσεις, παραβιάσεις και διαταράξεις. Οι εργάτες μετανάστες που αποφάσισαν να κάνουν ένα τέτοιον αγώνα με τίμημα την ίδια τους τη ζωή, δεν υποκινούνται, δεν παρακινούνται, δεν δέχονται εντολές. Την ώρα που σπάνε τις αλυσίδες τους, ζητούν συμπαράσταση από τα ταξικά αδέρφια τους, εμάς τους έλληνες εργαζόμενους και ανέργους. Και πράγματι, πολλά αδέρφια τους ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά τους και βρέθηκαν μαζί τους στον ίδιο αγώνα.
Υπενθυμίζω εδώ ότι η πανελλαδική απεργία πείνας συνεχίζεται – και θα νικήσει γιατί έτσι πρέπει να γίνει. Το κάλεσμά τους για υποστήριξη είναι πλέον ακόμα πιο επιτακτικό και κρίσιμο. Οι αγωνιζόμενοι μετανάστες συνεχίζουν την απεργία υπό τραγικές συνθήκες στο κτήριο που τους οδήγησε με το πιστόλι στον κρόταφο το ελληνικό κράτος για να τους εξαντλήσει από τα κρυοπαγήματα πριν την «ώρα» τους. Το ηθικό τους παρόλα αυτά δεν εξαρτάται τόσο από υλικοτεχνικές συνθήκες αλλά πρωτίστως από την υποστήριξη που θα έχει ο αγώνας τους.
Στην δίνη αυτής περιπέτειας που πλέον για μας τους πέντε παίρνει τη μορφή και προσωπικής ηθικής εξόντωσης, δηλώνω ότι ως άνθρωπος με εργατική ταξική καταγωγή που πρέπει να δουλεύω για να τα βγάζω πέρα, είμαι και θα είμαι πάντα στο πλευρό των ταξικών αδερφών μου. Από τις γραμμές του Φόρουμ Μεταναστών Κρήτης στηρίζω την αυτό-οργάνωση του μεταναστευτικού κόσμου με όρους συλλογικών αδιαμεσολάβητων αγώνων στη βάση της εξίσωσης του μετανάστη εργαζόμενου με τον ντόπιο συνάδερφό του όσον αφορά τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα και στη βάση της ισότιμης συνύπαρξής τους. Εκ θέσεως λοιπόν, δεν θα μπορούσα παρά να βρεθώ δίπλα σε αυτόν τον μεγαλειώδη και σκληρό αγώνα, οπουδήποτε και οποτεδήποτε οι 300 αγωνιστές κι αν αποφάσιζαν να στήσουν το χαράκωμά τους. Μαζί με συντρόφους καλούς, μαζί με συντρόφους καινούργιους, σε αυτό χαράκωμα θα μείνουμε όσο χρειαστεί μέχρι να πέσει το απαρτχάιντ, μέχρι να νικήσει η απεργία.
ΝΙΚΗ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ
Νίκος Μαρκετάκης,
3/2/2011