Aπέναντι στην εισαγγελική κλήση ως ύποπτου για τέλεση συγκεκριμένων αδικημάτων, έχω να δηλώσω ότι :
Μετά από πολλά χρόνια συμμετοχής μου στα κοινωνικά κινήματα και στις δράσεις αλληλεγγύης, είμαι σε θέση να αναγνωρίζω πότε μια συλλογική διεκδίκηση είναι δίκαιη και άρα νομιμοποιημένη στη συνείδηση αυτών που την ασκούν, αλλά και σε όλη την υπόλοιπη κοινωνία.
Στην περίπτωση των 300 μεταναστών απεργών πείνας, όλοι γνωρίζουν ποιό είναι το δίκαιο και το “νόμιμο”. Το αυτονόητο δικαίωμά τους να ζουν και να δουλεύουν στο φως, μακριά από το σκοτάδι και το κυνηγητό της “παρανομίας. Εγώ και οι συμπολίτες μου στην Κρήτη γνωρίζουμε καλά τους περισσότερους εδώ και χρόνια. Είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, δουλεύουμε μαζί, τα παιδιά τους είναι συμμαθητές των δικών μας.
Έχουμε όμως μια μεγάλη διαφορά μαζί τους. Αυτοί είναι ανασφάλιστοι. Δεν δικαιούνται περίθαλψης. Κινούνται κρυφά μέσα στην πόλη με τον φόβο της απέλασης. Γίνονται αντικείμενα καθημερινής εκμετάλλευσης από τους εργοδότες και ταυτόχρονα ένα καλό αλλοθι για όλα τα δεινά που υφίστανται οι έλληνες εργαζόμενοι. Και είναι χιλιάδες… Κι αυτό γίνεται για χρόνια.
Όποιος κλείνει τα μάτια μπροστά σ’ αυτά δεν είναι αθώος ή εξαπατημένος. Είναι ένοχος “διακίνησης και εμπορίας ανθρώπινων ζωών”.
Η αδιαμεσολάβητη απόφασή τους να επιλέξουν από ανάμεσά τους, 300 αγωνιστές που θα σηκώσουν στους ώμους τους το βάρος της διεκδίκησης των αυτονόητων δικαιωμάτων όλων τους, με τον πιο αποφασιστικό τρόπο, με κίνδυνο της υγείας και της ζωής τους, έφτασε σε μένα και στους συντρόφους μου στο Φόρουμ Μεταναστών Κρήτης και όλων των άλλων αλληλέγγυων ανά την Ελλάδα, ως επιτακτικό καθήκον για αλληλεγγύη στο δίκαιο αίτημά τους, και μάλιστα τόσο αποφασιστικά, όσο και οι ίδιοι το διεκδικούν. Για όσο χρόνο το διεκδικούν και με όποιο τρόπο το κάνουν. ΚΑΘΗΚΟΝ. Μια σαφέστατη έννοια για όσους ξέρουν ελληνικά.
Πόσο μάλλον όταν επιλέγουν να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους με αξιοπρέπεια και με τρόπο που δεν θίγει τη ζωή και τα συμφέροντα κανενός (εκτός από εκείνα των εκμεταλλευτών τους). Που δεν “φθείρει” κανενός την “ιδιοκτησία”. Που δεν διαταράσσει κανενός την “οικιακή ειρήνη”. Το μόνο που διακυβεύεται με τον αγώνα τους είναι η υγεία τους και η συνέχιση ή όχι της άγριας εκμετάλλευσής τους.
Ναι. Υπάρχει αδίκημα εδώ και μάλιστα κατά συροήν. Είναι η εδώ και μέρες “διατάραξη της οικιακής ειρήνης” εκατομμυρίων τηλεθεατών, που μέσα στα σπίτια τους δέχονται κατεγισμό ψεμμάτων και συκοφάντησης, καθώς και μιας απίστευτης τεχνητής έντασης, συνδυασμένης με δηλητηριώδεις ρατσιστικές κραυγές, που έντεχνα σκηνοθετήθηκε από εκπροσώπους κοινοβουλευτικών κομμάτων και “έγκριτους δημοσιολόγους”. Η δε μοναδική “διατάραξη” που αποδυκνείεται περίτρανα και σε κοινή θέα, ήταν εκείνη των πάνοπλων διμοιριών της αστυνομίας, που παραταγμένοι πολεμικά απέναντι σε εξουθενωμένους απεργούς πείνας, απέκλεισαν το κέντρο της Αθήνας για 12 ώρες.
Η επιλογή των 300 απεργών να φιλοξενηθεί ο μεγαλειώδης αγώνας τους σε πανεπιστημιακό και εργατικό χώρο σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη αντίστοιχα, και αφού πρώτα ενημέρωσαν τους χρήστες τους, έχει ιστορικές ρίζες και αναφορές. Ζουν χρόνια στην Ελλάδα και γνωρίζουν ότι όλοι σχεδόν οι αγώνες για δικαιώματα και ελευθερία, ξεκίνησαν από τέτοιους χώρους. Γιαυτό και σεβάστηκαν τον χώρο της νομικής καλύτερα κι από το σπίτι τους. Γιαυτό και τον παρέδωσαν καθαρότερο κι απ’ όσο τον βρήκαν.
Ναι. Υπάρχει εδώ το αδίκημα της “φθοράς ξένης περιουσίας”. Και μάλιστα με θύματα αυτούς που δεν έχουν. Κι όσο θα υπάρχουν άνθρωποι που η μοναδική τους περιουσία είναι η αξιοπρέπεια και η μαχητικότητα για να την αποκτήσουν, τόσο θα ξεπετάγονται “ηθικοί αυτουργοί” που θα τους υποστηρίζουν.
Η μόνη μου έννοια στο εξής, είναι να παραμείνω ηθικός αυτουργός στην απόδοση δικαιοσύνης στον τίμιο αγώνα των 300 εργατών.
Μάρκος Χατζησάββας
μ. του Φόρουμ Μεταναστών Κρήτης