Με αφορμή την επιστολή 35 πανεπιστημιακών
σχετικά με τα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν στη Νομική σχολή, εξέχουσα θέση
στην οποία κατέχουν καθηγητές του τμήματος όπου φοιτούμε, εκφράζουμε
την αλληλεγγύη μας στους μετανάστες απεργούς πείνας και τη κατάφωρη
αντίθεσή μας με το περιεχόμενο της εν λόγω επιστολής.
Στο κείμενό
τους οι καθηγητές αναπαρήγαγαν την ψευδή αντίληψη ότι η Νομική σχολή
τελούσε υπό κατάληψη και παρεμπόδιζε τη λειτουργία της σχολής, ενώ το
συγκεκριμένο κτίριο που στεγάζονταν οι μετανάστες, ήταν άδειο, βρισκόταν
υπό ανακαίνιση και δε χρησιμοποιείτο για καμία ακαδημαϊκή και
ερευνητική δραστηριότητα. Με τον τρόπο αυτό συγκαλύπτουν το γεγονός
ότι η Κοσμητεία ήταν αυτή που, παρά τη συνήθη υστερία περί ομαλής
λειτουργίας του πανεπιστημίου, διέταξε το «κλείσιμο» της σχολής. Ήρθε
δηλαδή σε αντίθεση με την απόφαση του φοιτητικού συλλόγου ο οποίος
υπερασπίστηκε την ομαλή λειτουργία του πανεπιστημίου.
Η εξ αρχής αναφορά των καθηγητών σε υποκινούμενες πράξεις και πολιτικές
σκοπιμότητες
αποτελεί έναν εύκολο και ανώδυνο τρόπο απαξίωσης του αγώνα των
μεταναστών, αφού κατά την άποψή τους, δεν είναι πολιτικά υποκείμενα
ικανά να επιλέξουν συγκεκριμένους τρόπους δράσης μέσω ελεύθερων
διαδικασιών αυτοκαθορισμού. Κυρίως όμως αποκαλύπτει την υφέρπουσα
ρατσιστική διάθεση των γραφόντων που κατατάσσουν τους μετανάστες σε μια
κατώτερη οντολογική κατηγορία, ως μέλη της οποίας δεν έχουν προικιστεί
με τις ιδιότητες της αυτονομίας, της βούλησης και της ικανότητας λήψης
αποφάσεων.
Η πρωτοφανής αγανάκτηση λοιπόν που προκάλεσε η κίνηση των μεταναστών
υποδηλώνει την πεποίθηση πως ένα κοινωνικό κομμάτι δεν έχει δικαίωμα
πρόσβασης και χρήσης του πανεπιστημιακού ασύλου.
Με έντεχνο τρόπο, ο λανθάνων ρατσισμός απέναντι στους μετανάστες
αξιοποιείται για την περαιτέρω απονομιμοποίηση της έννοιας του ασύλου.
Αντίστροφα, η κυρίαρχη άποψη περί «καταστρατήγησης» του ασύλου έρχεται
να επιδεινώσει ακόμα παραπάνω τη θέση των μεταναστών, χωρίς την επί της
ουσίας εξέταση κανενός εκ των δυο ζητημάτων.
Διατείνονται ότι
επιθυμούν την ελεύθερη διακίνηση ιδεών και για αυτό καλούν την πολιτεία
και την αστυνομία να περιφρουρήσει τις ελεύθερες ιδέες. Να μην επιτραπεί
ξανά η πρόσβαση σε άτομα που το σώμα τους συμπυκνώνει την βαρβαρότητα
της σύγχρονης κατάστασης. Όμως η ελεύθερη διακίνηση ιδεών ενσαρκώνεται
ακριβώς στο σημείο που ασκείται ανεμπόδιστα η κριτική στην κοινωνία και
την εξουσία.
Εκφράζεται εκεί που υπάρχει ο χώρος να αναπτυχθεί ένας πολιτικός λόγος
και μία πολιτική πράξη που αγγίζουν τη ζωή και δεν μεταφράζουν την
πολιτική σε ανταλλαγή
επιχειρημάτων στα πρότυπα του επιστημονικού λόγου.
Το
άσυλο τείνει να μετατραπεί σε ένα χώρο που η διακίνηση ιδεών είναι
συνυφασμένη μόνο με το ερευνητικό έργο και συγκεκριμένα το έργο των
ακαδημαϊκών. Μία έννοια ασύλου που εμπερικλείει και εξαντλείται μοναχά
τις ακαδημαϊκές ώρες διδασκαλίας και το περιεχόμενό τους. Μία έννοια που
είναι νοητικά και πρακτικά απομακρυσμένη από την κοινωνία,
τα προβλήματά της και την κριτική που πρέπει να ασκείται σε αυτά. Εν
τέλει ταυτίζεται με μία ολοένα πιο ξεθωριασμένη ανάμνηση περί
αντιδικτατορικού αγώνα που συντροφεύει το παρελθόν τους, αλλά εχθρεύεται
το παρόν μας για να μετατραπεί τελικώς σε ένα σκονισμένο μουσειακό
έκθεμα.
Άποψη τους είναι πως ένας αγώνας για να κερδηθεί το
δικαίωμα στην αξιοπρέπεια, στην ελεύθερη μετακίνηση και τελικά στη ζωή
δεν χωράει σε αυτό το συμβολικό χώρο. Άποψή μας είναι πως τα σύμβολα έχουν
αξία όταν νοηματοδοτούνται και ανατροφοδοτούνται από την καθημερινή μας
πρακτική,
ενώ απαξιώνονται όταν μετατρέπονται σε χώρους κενού νοήματος εντός των
οποίων τίποτα δε μπορει να στεγαστει και να προστατευθεί, παρά
χρησιμεύουν σαν επικλήσεις στο κοινό αίσθημα.
Η αγωνία για τη διατήρηση της νομιμότητας καταδεικνύει πως η ευταξία
κατατάσσεται υψηλότερα από ότι η αξία της ανθρώπινης ζωής.
Έτσι προτίμησαν να μεταφερθούν 300 απεργοί πείνας σε μέρος που οι
συνθήκες διαβίωσης είναι πολύ χειρότερες από ότι στο αρχικό κτίριο,
αδιαφορώντας επιδεικτικά για τις ανάγκες των συνανθρώπων τους. Η
φιλανθρωπία των ζεστών σαλονιών μετέφερε ανθρώπους σε ένα κτίριο χωρίς
καν τουαλέτες, θέρμανση και επαρκή χώρο. Σπεύδουν να δημοσιεύσουν
επιστολές για την καταρράκωση των θεσμών της δημοκρατίας και σιωπούν
όσον αφορά το τείχος του Έβρου, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, την εργασία
με όρους δουλείας και όλα αυτά που εξαναγκάζουν τους μετανάστες να ζουν
σαν φαντάσματα στο περιθώριο της κοινωνίας.
Εμείς από την πλευρά
μας, θα προασπίσουμε τη κοινωνική φύση του ασύλου και θα σταθούμε
αλληλέγγυοι σε ανθρώπους που επιλέγουν τους χώρους μας για να
υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους. Το άσυλο δεν είναι μία έννοια που
καθορίζεται από τους εργαζόμενους ή από τους φοιτητές, αλλά από αυτούς
που έχουν την ανάγκη να προστατευθούν. Τέλος, καλούμε τους υπόλοιπους
των 35 ακαδημαϊκών του Πανεπιστημίου Αθηνών να πάρουν θέση για τα
γεγονότα ώστε να διαφυλαχτεί το άσυλο ως χώρος προστασίας των ιδεών αλλά
και των ανθρώπων.
Αντί επιλόγου, παραθέτουμε το παρακάτω απόσπασμα:
“Κύριοι,
οφείλετε να αντιμετωπίσετε τους ελαχίστους ταραξίας, οι οποίοι κάθονται
στα σκαλοπάτια, μέσα εις τον περίβολον των ανωτάτων εκπαιδευτικών
ιδρυμάτων και, ασκούντες ψυχολογικήν βίαν επί της συντριπτικής
πλειοψηφίας των Ελλήνων σπουδαστών, δεν τους επιτρέπουν να προσέλθουν
εις τας αίθουσας και να παρακολουθήσουν το μάθημα. Αν νομίσετε ότι σας
χρειάζεται βοήθεια, θα την ζητήσετε σεις και εγγράφως”.
Γεώργιος Παπαδόπουλος,
ομιλία προς τις συγκλήτους των Πανεπιστημίων στο κτίριο της Βουλής, 2
Μάρτη 1973
Αλληλεγγύη στους 300 μετανάστες εργάτες απεργούς πείνας από 25 Γενάρη
Πρωτοβουλία προπτυχιακών φοιτητών-τριών ΜΙΘΕ