Την Τρίτη 25/1 300 μετανάστες ξεκινούν απεργία πείνας διεκδικώντας τη νομιμοποίηση όλων των μεταναστών, το αυτονόητο δηλαδή δικαίωμα στη ζωή και στην αξιοπρέπεια. 250 από αυτούς εγκαθίστανται στο κτίριο της Νομικής, σε ένα χώρο που δεν διεξάγεται καμία εκπαιδευτική διαδικασία, και οι υπόλοιποι στο Εργατικό Κέντρο της Θεσσαλονίκης. Από την πρώτη κυριολεκτικά στιγμή της εγκατάστασής τους μια απίστευτης σφοδρότητας επίθεση εξαπολύθηκε εναντίον τους από όλους τους αυτοαποκαλούμενους υπερασπιστές της “καθωσπρέπει” νομιμότητας. Κυβέρνηση, πολιτικά κόμματα, πρυτανεία, ΠΟΣΔΕΠ, ΜΜΕ και άλλοι «ανεξάρτητοι» καλοθελητές (όπως κάποιοι από τους καθηγητές μας) προετοίμασαν περίτεχνα το έδαφος έτσι ώστε με μία στρατιωτικού τύπου επιχείρηση, τα όργανα της τάξης να περικυκλώσουν στις 27/1 το κτήριο της Νομικής. Με εντολή του πρύτανη και του εισαγγελέα γίνεται άρση ασύλου και υπό την απειλή βίαιης εκκένωσης, οι αποκλεισμένοι μετανάστες και αλληλέγγυοι αποχωρούν και συνεχίζουν τον αγώνα τους σε κτήριο στη συμβολή των οδών Πατησίων και Ηπείρου. Σύμφωνα με το νόμο, δεν υπήρχε καμιά απειλή κατά ζωής ή περιουσίας εκείνη την στιγμή, ώστε να δικαιολογεί έστω και τυπικά μια τέτοια απόφαση εκκένωσης.
Ως Σύλλογος Μεταπτυχιακών Φοιτητών Μ.Ι.Θ.Ε. συμπαραστεκόμαστε στον αγώνα των μεταναστών για μία αξιοπρεπή ζωή. Συμπαραστεκόμαστε στους μετανάστες θεωρώντας δίκαια τα αιτήματα τους να ζουν και να εργάζονται χωρίς τον συνεχή φόβο του εξευτελισμού και των διώξεων. Γιατί αυτή είναι η φιλοσοφία μας: θέλουμε να στεκόμαστε δίπλα σε όσους αγωνίζονται ενάντια στην υποτίμηση της ζωής τους.
Όπως εύστοχα παρατηρεί και η πρωτοβουλία προπτυχιακών φοιτητών ΜΙΘΕ στην ανακοίνωσή της, «Η εξ αρχής αναφορά των καθηγητών σε υποκινούμενες πράξεις και πολιτικές σκοπιμότητες αποτελεί έναν εύκολο και ανώδυνο τρόπο απαξίωσης του αγώνα των μεταναστών, αφού κατά την άποψή τους, δεν είναι πολιτικά υποκείμενα ικανά να επιλέξουν συγκεκριμένους τρόπους δράσης μέσω ελεύθερων διαδικασιών αυτοκαθορισμού. Κυρίως όμως αποκαλύπτει την υφέρπουσα ρατσιστική διάθεση των γραφόντων που κατατάσσουν τους μετανάστες σε μια κατώτερη οντολογική κατηγορία, ως μέλη της οποίας δεν έχουν προικιστεί με τις ιδιότητες της αυτονομίας, της βούλησης και της ικανότητας λήψης αποφάσεων.»
Γιατί για κάποιους οι μετανάστες –όπως και όλοι όσοι βρίσκονται στα χαμηλότερα στρώματα της κοινωνίας- είναι ανίκανοι να σκέφτονται και να πράττουν από μόνοι τους. Είναι ανίκανοι να ορίζουν το συμφέρον τους, να διεκδικούν και να αγωνίζονται συλλογικά. Είναι -για αυτούς τους κυρίους και τις κυρίες- μια πλέμπα κακόμοιρων και εξαθλιωμένων και το μόνο που τους αξίζει είναι ένα ξεροκόμματο και η σιωπή τους.
Σε μία εποχή σαν και την δική μας όπου οι ρατσιστικές αντιλήψεις και πρακτικές διογκώνονται, ο λόγος και η πράξη του καθένα αποκτούν ιδιαίτερη σημασία. Όποιος λοιπόν αντιλαμβάνεται τις έννοιες της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας ως αντίβαρο στις παραπάνω πρακτικές, πράττει ανάλογα στην κατεύθυνση της υπεράσπισής και πραγμάτωσής τους.
Η πρόσφατη ανακοίνωση των 35 καθηγητών πανεπιστημίου είναι μια κίνηση που όχι μόνο δεν κινείται προς αυτή την κατεύθυνση όπως θα περίμενε κανείς από πανεπιστημιακούς δασκάλους, αλλά αντίθετα ανοίγει τον δρόμο για την επικράτηση επικίνδυνων και αυταρχικών λογικών και πρακτικών για το πανεπιστήμιο. Και αυτό όχι μόνο ως προσπάθεια ξηλώματος του ασύλου και του δημόσιου πανεπιστημίου, με πρόσχημα αυτήν την φορά την απεργία πείνας στο χώρο της Νομικής, αλλά κυρίως εξαιτίας του συγκαλυμμένου ρατσισμού της. Το δημόσιο πανεπιστήμιο σύμφωνα με τα λεγόμενα και των ιερέων της ΛΟΓΙΚΗΣ, φιλοσόφων του ΜΙΘΕ, απειλείται πια από τους μετανάστες απεργούς πείνας κι όχι από την πλήρη απαξίωσή του λόγω της μη χρηματοδότησης, της άμεσης υπαγωγής του στους κανονισμούς του κέρδους και της διαφθοράς.
Τι είναι αυτό που λείπει από το πανεπιστήμιο για τους υπογράφοντες το κείμενο πανεπιστημιακούς; Η αστυνομία. Ναι το γνωρίζουμε, εσείς το θέσατε κομψά, “πρέπει τα κτήρια να προστατεύονται”, αλλά μέσα σε λίγες μέρες με τις ανακοινώσεις της η υπουργός παιδείας μας έκανε να καταλάβουμε τι πραγματικά εννοούσατε. Μια πανεπιστημιακή αστυνομία είναι λοιπόν αυτή που θα λύσει τα προβλήματα του πανεπιστημίου. Μία αστυνομία που θα επιβάλλει την ησυχία, την τάξη και την ασφάλεια δια του συνεχούς ελέγχου. Μία αστυνομία που -εκτός των άλλων- θα πειθαρχεί προληπτικά όσους τολμήσουν να σηκώσουν κεφάλι.
Οι προθέσεις σας κυρίες και κύριοι (είτε πολιτικές, ως ένα μαριονετικό άκκισμα προς κάθε πολιτικό σας ιεροφάντη, είτε συντεχνιακές, ως μία απέλπιδα συναίνεση στον αυταρχισμό στα πανεπιστήμια μπρος στην ενδεχόμενη κατάργηση του τμήματος ΜΙΘΕ ) είναι στενά συνδεδεμένες με διακριτές -και κατά το πλείστον συντηρητικές- πολιτικές τοποθετήσεις που δεν κρύβονται εύκολα, ακόμα και μέσα στις λόχμες του ‘ουδέτερου’ και ‘νηφάλιου’ σας ‘δεν πάει άλλο’.
Η αναγωγή του πανεπιστημιακού ασύλου, σε ένα επίπεδο συμβολικό, στον ‘κόσμο των ιδεών’ αφαιρεί με το νυστέρι της φιλοσοφίας σας κάθε κοινωνικό περιεχόμενο, κάθε αγκύρωση με την σύγχρονη πραγματικότητα. Σε ποιον και για ποιον αποστειρωμένο Κόσμο Ιδεών εργάζεστε εσείς; Η ελεύθερη διακίνηση ιδεών σε τι αναφέρεται; Μόνο στην παραγωγή papers για ίδιον όφελος και προς χάριν της ακαδημαϊκής σας καριέρας; Ως Σύλλογος Μεταπτυχιακών Φοιτητών Μ.Ι.Θ.Ε. λέμε όχι στη φιλοσοφία δωματίου, σε μια φιλοσοφία που αντί να στέκεται κριτικά σε πολιτικές μισαλλοδοξίας και αυθαιρεσίας, γίνεται γράσο στα γρανάζια του αυταρχισμού.
Η πανεπιστημιακή κοινότητα ( όχι βέβαια αυτή των 35,…. η άλλη ) βρίσκεται στο πλευρό τέτοιων πρωτοβουλιών και δράσεων, που όχι απλώς δεν απειλούν το πανεπιστήμιο, αλλά πραγματώνουν την ελεύθερη διακίνηση πρακτικών και ιδεών, εν ολίγοις τον κοινωνικό χαρακτήρα του ακαδημαϊκού θεσμού. Γιατί αν δεν το γνωρίζετε, να σας το υπενθυμίσουμε: οι αγώνες στους πανεπιστημιακούς χώρους δεν «πάγωσαν» στην αντιδικτατορική δράση.
Συνεχίζονται με τον τρόπο που η όλο και πιο σκληρή πραγματικότητα επιβάλλει. Χθες ενάντια στη χούντα, σήμερα μαζί με τους μετανάστες, αύριο υπέρ του δημόσιου και δωρεάν πανεπιστημίου. Θα συνεχίζουμε να στηρίζουμε τον αγώνα των μεταναστών, να προστατεύουμε το άσυλο και την ελεύθερη διακίνηση ιδεών και πρακτικών, γιατί πιστεύουμε ότι διαμέσου και αυτών των πολιτικών πρακτικών ( και όχι άλλων, όπως για παράδειγμα η ανακοίνωση των 35 ) θα γεννηθεί, πιθανά, ένα νέο πανεπιστήμιο, που μέσα σε καιρούς κρίσης θα αποτελέσει σημείο συνάντησης, εισόδου και εξόδου κοινωνικών αγώνων. Ένα χώρο κοινωνικό δηλαδή, που πολλές φορές θα πρέπει, μεταξύ άλλων, να πολεμήσει και για την ίδια του την ύπαρξη.
Η σιωπή σε αυτή την συγκυρία αποτελεί ήδη πολιτική θέση. Για αυτόν τον λόγο καλούμε όλους τους καθηγητές και καθηγήτριές μας να τοποθετηθούν σχετικά με αυτό το ζήτημα. Ο δημόσιος/κοινωνικός χαρακτήρας του πανεπιστημίου δεν μπορεί παρά να εδράζεται σε μια ακλόνητη ηθική της ευθύνης, στην ανανέωση της αγωνιστικότητας και της αίσθησης περί δικαίου, στην πρακτική χρήση της φιλοσοφίας και της ιστορίας για την προώθηση της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας στην κοινωνία.
Αλληλεγγύη στους 300 μετανάστες απεργούς πείνας από 25 Γενάρη