Το απόγευμα της Τρίτης 8/2 πάνω από το σταθμό του μετρό στη Δάφνη προχωρήσαμε
σε μια ακόμα παρέμβαση αλληλεγγύης και αντιπληροφόρησης για την απεργία πείνας
των 300 μεταναστών εργατών. Αναρτήθηκε πανό, κολλήθηκαν αφίσες και χαρτοπανό,
μοιράστηκε το κείμενο που ακολουθεί, ενώ από τη μικροφωνική διαβαζόταν και το
κείμενο των απεργών πείνας.
Αλληλέγγυοι-ες από τις νότιες συνοικίες
ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΞΕΝΟΙ
Από την Τρίτη 25 Γενάρη 300 μετανάστες εργάτες ξεκίνησαν απεργία πείναςσε Αθήνα
και Θεσ/νίκη, για τη νομιμοποίηση όλων των μεταναστών με πλήρη και ίσα πολιτικά
και κοινωνικά δικαιώματα. Μια κίνηση αξιοπρέπειας και αγώνα ενάντια στην
οικονομική εκμετάλλευση, την κοινωνική απομόνωση και την εξαθλίωση στην οποία
εξωθούνται αυτοί οι άνθρωποι από τις διεθνείς επεμβάσεις λεηλασίας και
«εκδημοκρατισμού» του ορυκτού πλούτου ή της γεωπολιτικής σημασίας των χωρών
τους, την αδίστακτη γραφειοκρατία των χωρών υποδοχής, την βία των μαφιών
εμπορίας ανθρώπων, τη «ζεστή φιλοξενία» από τους μπάτσους, τους μισθοφόρους
συνοριοφύλακες (frontex) και τα κέντρα υποδοχής, μέχρι τους παραπλανημένους
πατριώτες/νοσταλγούς του Χίτλερ.
Από την πρώτη στιγμή δημοσιοποίησης της κίνησής τους ξεκίνησε ένας πόλεμος
εναντίον τους. Αρχικά από τα ΜΜΕ με στόχο την ενεργοποίηση των πιο συντηρητικών
αντανακλαστικών της κοινωνίας βάζοντας στο οπλοστάσιο τους από τα πρωινάδικα και
την Τατιάνα μέχρι τα πιο βαριά χαρτιά της δημοσιογραφίας αναδεικνύοντάς μας για
άλλη μια φορά το βρόμικο ρόλο που παίζουν. Συνεχίστηκε με τη διπροσωπία της
πρυτανείας που στους φοιτητές και αλληλέγγυους διαμήνυε πως δεν υπάρχει
περίπτωση άρσης ασύλου ενώ με την κίνηση του lockoutδηλαδή το κλείσιμο της
σχολής, παρότι δεν υπήρχε λόγος μιας και οι μετανάστες δεν παρενοχλούσαν τα
μαθήματα των φοιτητών, αφού ήταν σε άλλο κτίριο, τους έδειχνε την έξοδο από τη
Νομική. Μιας Νομικής που ήρθε το κράτος την Πέμπτη 27/1 να πολιορκήσει με τις
δυνάμεις καταστολής του αφού πήρε το πράσινο φως της πρυτανείας για άρση του
ασύλου. Ενός ασύλου που καλό είναι να γνωρίζουμε πως δεν είναι αποκλειστικά για
τους φοιτητές και την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών τους, αλλά υπάρχει και το
κοινωνικό άσυλο για τον κάθε κατατρεγμένο και κυνηγημένο το οποίο υπερασπίζεται
ο λαός.
Βέβαια, γνωρίζουμε καλά πως δεν ειναι μια τυχαία επίθεση αυτή, αλλά εντάσσεται
στο ευρύτερο κλίμα της μεταναστευτικής πολιτικής της χώρας που καθορίζει το αν
οι μετανάστες αποτελούν ή όχι χρήσιμο και απαραίτητο εργατικό δυναμικό. Πως το
ζήτημα δεν αφορά παρά μόνο το ευέλικτο της εργατικής δύναμης των μεταναστών. Πως
η κρατική γραφειοκρατία η ίδια καθορίζει τον αριθμό των μεταναστών με χαρτιά ή
χωρίς, μιας και οι παράνομοι μετανάστες είναι ιδιαίτερα επιθυμητοί καθώς δεν
καλύπτονται από τους νόμους που προστατεύουν την εργατική δύναμη. Συνεπώς, η
μετανάστευση εξυπηρετεί τα εκάστοτε αφεντικά, τα οποία επιβάλλοντας με ευκολία
και ατιμωρησία τον φόβο, την επισφάλεια και την μαύρη εργασία κατασκευάζουν
δεξαμενές αποθέματος εργατών που δεν έχουν το δικαίωμα να διεκδικήσουν ούτε τα
βασικά καθώς είναι υπό καθεστώς παρανομίας («άμα δε σ’ αρέσει φύγε, θα πάω στο
δουλεμπόριο του κέντρου και θα βρω 5 με το μισθό σου»)
Γνωρίζουμε επίσης, πως στη σημερινή συνθήκη, με την ανεργία και την ανασφάλεια
να κυριαρχούν από τη μια και τον τομέα της μαύρης εργασίας να έχει καλλιεργηθεί
και να αποτελεί «κεκτημένο» των αφεντικών, ο ανταγωνισμός μεταξύ νόμιμων και
παράνομων εργατών, οδήγησε στη συρρίκνωση των μισθών. Αλλά γνωρίζουμε ακόμα πως
η πτώση των μισθών δεν έχει να κάνει με τους μετανάστες καθαυτούς (…που μας
τρώνε τις δουλειές), δεν έχει να κάνει με την υποτιθέμενη κρίση του
καπιταληστρικού τραπεζικού συστήματος, δεν έχει να κάνει με την πολιτική της
εκάστοτε κυβέρνησης, Δ.Ν.Τ, Ε-Ε. Έχει να κάνει με την μη ύπαρξη εργατικού
κινήματος και κοινών αγώνων.
Γνωρίζουμε τέλος, πως με αυτούς τους ανθρώπους μας ενώνει ο εξαναγκασμός της
μισθωτής εργασίας. Μας ενώνει ο κοινός ταξικός μας εχθρός που όταν απεργούμε
μιλά για παρακώλυση συγκοινωνιών και αντίστοιχα μπροστά σε μια απεργία πείνας
εκατοντάδων κατατρεγμένων μιλά για το πανεπιστημιακό άσυλο. Στο πλαίσιο της
συγκεκριμένης οικονομικής πολιτικής, ντόπιοι και ξένοι εκμεταλλευόμενοι δεν
πρέπει να πέφτουμε στην παγίδα του «διαίρει κ βασίλευε» όπως ακριβώς θέλουν και
βολεύει τους εκμεταλλευτές μας, αλλά όλοι μαζί να οργανώσουμε κοινούς αγώνες
ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο.
Η εθνική ενότητα είναι μια παγίδα, οι προλετάριοι δεν έχουμε πατρίδα.
Ενάντια στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα, τον ρατσισμό και την
εκμετάλλευση
να γκρεμίσουμε τα σύνορα, τους φράκτες και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης
για έναν κόσμο Αλληλεγγύης, Ισότητας και Ελευθερίας.
Αλληλέγγυοι-ες από τις νότιες συνοικίες