Ο Μουσταφά, ο Λακίν και ο Μοχάμεντ, τρεις ανύπαρκτοι κατά το νόμο εργάτες από τους 300 μετανάστες που εδώ και τρεις εβδομάδες βρίσκονται σε απεργία πείνας, μιλούν στο Red Notebook για τη ζωή στην Ελλάδα και τον αγώνα τους. Τη συνέντευξη πήρε η Δώρα Χονδροπούλου
ΜΟΥΣΤΑΦΑ
Ο Μουστάφα είναι 25 χρονών, έχει σπουδάσει νομική στη χώρα του και βρίσκεται στην Ελλάδα από το 2004. Η δουλειά του στην Ελλάδα είναι υδραυλικός.
– Γιατί ήρθες στην Ελλάδα;
«Στη χώρα μου δεν μπορείς να βρεις δουλειά και οι δυσκολίες είναι πολύ μεγάλες λόγω της δικτατορίας. Στην Ευρώπη υπάρχει δημοκρατία και μπορείς να βρεις δουλειά για να ζήσεις. Είμαι μετανάστης γιατί ψάχνω καλύτερη ζωή. Ήρθα εδώ, αλλά μέχρι τώρα δεν έχω βρει καλύτερη ζωή. Νόμιζα ότι θα έρθω εδώ για παράδεισο, αλλά μέχρι τώρα είναι κόλαση».
– Ποια είναι η καθημερινή ζωή ενός ανθρώπου που δεν έχει χαρτιά ;
«Αν κάποιος είναι παράνομος έχει πολλά προβλήματα. Μπορεί να χτυπήσει στη δουλειά και δεν μπορεί να πάει στο νοσοκομείο. Μπορεί να δουλεύεις και να μη σε πληρώνουν. Εγώ δούλευα σε έναν εργολάβο για πολύ καιρό και μου χρωστάει 3.000 ευρώ. Όταν του ζήτησα να μου τα δώσει, μου απάντησε ότι δεν θα μου τα δώσει γιατί δεν μπορώ να του κάνω τίποτα, αφού δεν έχω χαρτιά. Όταν είσαι παράνομος, δεν είσαι άνθρωπος, δεν είσαι σαν τους υπόλοιπους εργάτες. Δουλεύεις παραπάνω ώρες. Αυτοί που κυρίως θέλουνε να είσαι παράνομος είναι οι εργολάβοι. Δε θέλουν να έχεις άδεια παραμονής για να κάνουν ό, τι θέλουν».
– Γιατί κάνετε αυτόν τον αγώνα;
«Το πρώτο που εμείς ζητάμε είναι να είμαστε άνθρωποι, να έχουμε τα χαρτιά μας, να μη ζούμε στο φόβο, να μην έχουμε προβλήματα ούτε με την αστυνομία ούτε με φασίστες. Να μπορούμε να πάμε στο νοσοκομείο, να έχουμε κανονικά τη δουλειά μας, να πάμε στο σχολείο. Αν πεθάνει κάποιος, να πεθάνει και να γράψουνε το όνομά του και να το στείλουνε στην πατρίδα του. Να μην τον βάλουνε στο ψυγείο με αριθμό. Αυτοί που μιλάνε για δημοκρατία, δεν καταλαβαίνουν ότι αυτά είναι τα ελάχιστα δικαιώματα που μπορεί να έχεις ένας άνθρωπος; Αυτά ζητάμε με την απεργία πείνας, γιατί αυτό που ζούμε δεν είναι δημοκρατία. Εμείς κάνουμε αυτόν τον αγώνα όχι μόνο για μας. Ο αγώνας αυτός είναι για όλους τους μετανάστες και τους έλληνες εργάτες. Πρέπει να είμαστε ενωμένοι, να δίνει ο ένας το χέρι στον άλλον. Τώρα που η Ελλάδα βρίσκεται σε μία δύσκολη περίοδο, αν οι εργαζόμενοι δεν ενωθούμε, δεν θα ξεπεράσουμε την κρίση. Καλούμε όλους να μας βοηθήσουν να έχουμε άδεια παραμονής».
– Γιατί επιλέξατε αυτή τη μορφή αγώνα, την απεργία πείνας;
«Εδώ και πολλά χρόνια αγωνιζόμαστε για τα δικαιώματά μας, όμως όλες οι πόρτες είναι κλειστές για μας και αποφασίσαμε να κάνουμε αυτήν την απεργία πείνας. Η κυβέρνηση πρέπει να ξέρει ότι εμείς δε θα φύγουμε από εδώ αν δε μας δώσουν τα δικαιώματά μας, αλλιώς να ετοιμάσουν 300 φέρετρα».
ΛΑΚΙΝ
Ο Λακίν είναι 30 χρονών, έχει σπουδάσει ιστορία και γεωγραφία και βρίσκεται στην Ελλάδα από το 2006. Η δουλειά του στην Ελλάδα είναι μάστορας –πλακατζής.
– Πώς πήρες την απόφαση να φύγεις από τη χώρα σου;
«Από τη στιγμή που ήτανε τα πράγματα δύσκολα στη χώρα μου, πήρα την απόφαση να φύγω από εκεί. Δεν είχε δουλειές, δεν μπορούσες να μιλήσεις και να πεις τη γνώμη σου. Αν το έκανες, ο βασιλιάς και η κυβέρνηση σε κυνηγούσανε. Εγώ, όταν τελείωσα το πανεπιστήμιο, έψαχνα δουλειά για 3 χρόνια. Δεν υπήρχε τίποτα, δεν άντεχα άλλο και έτσι αποφάσισα να φύγω. Δεν ήτανε να έρθω στην Ελλάδα ακριβώς, όμως από τότε που μπήκα στην Ελλάδα, αγάπησα αυτήν τη χώρα, βρήκα δουλειά και σπίτι με έπιπλα. Οι Έλληνες που ζούμε μαζί με αγαπήσανε και αυτοί».
– Τι προβλήματα αντιμετωπίζει ένας μετανάστης εδώ;
«Δεν έχουμε χαρτιά και δεν ζούμε σαν άνθρωποι. Είμαστε παράνομοι μετανάστες εργάτες. Δεν είμαστε σε ασφαλιστικό ταμείο, δεν έχουμε βιβλιάριο υγείας, δεν έχουμε ΑΦΜ, δεν μας βάζουνε ένσημα. Στη δουλειά που ήμουνα, μας πληρώνανε λιγότερα από ό,τι όσους έχουν χαρτιά. Το προηγούμενο αφεντικό μου με είχε πάρει για δουλειά, αλλά δεν με πλήρωσε ποτέ. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Ακόμα, υπάρχει φόβος. Εμένα δεν έχει τύχει να με σταματήσει η αστυνομία. Όμως όταν περπατάς στο δρόμο, όταν πας να κάνεις τις δουλειές σου, υπάρχει φόβος, γιατί υπάρχει περίπτωση να μην ξαναγυρίσεις στο σπίτι. Αυτήν την κατάσταση δεν την αντέχουμε άλλο και για αυτό αποφασίσαμε να κάνουμε αυτόν τον αγώνα».
– Τι ζητάτε με την απεργία πείνας;
«Με την απεργία πείνας ζητάμε να είμαστε κανονικοί άνθρωποι στην Ελλάδα. Να έχουμε χαρτιά, άδεια παραμονής, να μπορούμε και εμείς να έχουμε μία κανονική ζωή».
– Τι μήνυμα θα ήθελες να στείλεις στους έλληνες εργαζομένους;
«Να σταθούνε δίπλα μας, γιατί αυτή η ΄μάχη΄ είναι για όλους μας. Να μην ακούνε αυτά που λένε κάποιοι στην τηλεόραση, ότι αυτό που κάνουμε είναι απαράδεκτο. Αυτοί που τα λένε αυτά, έχουν πουληθεί στην κυβέρνηση και σε αυτούς που έχουν τα πολλά λεφτά. Οι μετανάστες και οι έλληνες πρέπει να είναι μαζί. Γιατί έτσι θα ακουστεί η φωνή όλων μας και θα πιέσουμε την κυβέρνηση, ώστε να σταματήσει αυτό. Υπάρχουν σήμερα αφεντικά που φορτώνουν τα λεφτά με καράβια και γι΄ αυτό προσπαθούν να μας χωρίσουν. Εμείς κάναμε την αρχή και περιμένουμε τη συνέχεια».
– Απεργία πείνας μέχρι πότε;
«Η απεργία πείνας θα συνεχίσει μέχρι το τέλος. Όταν λέμε τέλος, θα μας πάνε στο νεκροταφείο. Η ζωή μας άλλωστε σήμερα δεν αξίζει τίποτα. Αν είναι να είσαι σκλάβος, καλύτερα να πεθάνεις και να μην τραβάς τόσο πόνο μπροστά τους».
MOXAMENT
Ο Μοχάμεντ είναι 34 χρονών, έχει σπουδάσει μηχανικός κατασκευών και βρίσκεται στην Ελλάδα από το 2006. Στην Ελλάδα έχει κάνει πολλές δουλειές.
– Γιατί ήρθες στην Ελλάδα;
«Εγώ ήρθα από τη Δυτική Σαχάρα. Εκεί από το 1975 έχει εισβάλει το Μαρόκο και η ζωή είναι πάρα πολύ δύσκολη. Υπάρχει πάρα πολύ κόσμος στη φυλακή, τα προβλήματα με την αστυνομία είναι πάρα πολλά και δεν έχει δουλειά. Ήθελα να ζήσω στη χώρα μου, εκεί είναι η οικογένεια μου και οι φίλοι μου, που αντιμετωπίζουν κάθε μέρα πάρα πολλά προβλήματα. Κανένας δεν θέλει να μείνει μακριά από την οικογένεια και τους φίλους του».
– Πώς είναι η ζωή σου στην Ελλάδα;
«Όταν δεν έχεις χαρτιά, έχεις πρόβλημα. Όταν δουλεύεις, μπορεί κάποια φορά να πάρεις τα λεφτά σου, άλλες όμως μπορεί να σε κλέψουνε. Είσαι συνέχεια στο ρίσκο, γιατί μπορεί να δουλεύεις τζάμπα. Είσαι στο ρίσκο αν θέλεις να ταξιδέψεις κάπου, λόγω της αστυνομίας. Αν αρρωστήσεις ή αν χτυπήσεις δεν μπορείς να πας στο νοσοκομείο, δεν παίρνεις ένσημα. Η Ελλάδα είναι σαν φυλακή. Κλειστά από μπροστά και κλειστά από πίσω και είμαστε εδώ παράνομοι και δεν έχουμε δικαιώματα. Δεν μπορώ να γυρίσω στη χώρα μου λόγω της πολιτικής κατάστασης, δεν μπορώ να ζήσω εδώ επειδή είμαι παράνομος και δεν μπορώ να φύγω και στην Ευρώπη. Εδώ είναι φυλακή, μεγάλη φυλακή».
– Τι πρέπει να ξέρουν οι έλληνες εργαζόμενοι για αυτόν τον αγώνα ;
«Ζητάμε το ελάχιστο: να μπορούμε να ζούμε σαν άνθρωποι. Μέχρι τώρα οι μετανάστες και οι έλληνες εργαζόμενοι δεν είναι μαζί. Για να περάσει η Ελλάδα τη δύσκολη κατάσταση πρέπει να είναι μαζί. Κάποιοι μας βλέπουν σαν ανθρώπους δεύτερης κατηγορίας, αυτό είναι λάθος, πρέπει να ξέρουν τι ζούμε, να μας καταλάβουν και να είμαστε ενωμένοι. Αυτό θα είναι καλό για όλους και για την Ελλάδα. Καλούμε κάθε ελεύθερο άνθρωπο να μας στηρίξει. Χρειαζόμαστε την αλληλεγγύη του».
-Πώς βλέπεις τις αντιδράσεις της ελληνικής κυβέρνησης όσον αφορά τον αγώνα σας;
«Η Ελλάδα, η Ε.Ε. και ο ΟΗΕ έχουν όλοι ευθύνη γι΄ αυτήν την κατάσταση. Η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να μιλήσει μαζί μας, να συζητήσει τα αιτήματα μας. Δε γίνεται να έχεις τόσους μετανάστες και να μη θέλεις να βρεις μία λύση και να αφήνεις τα προβλήματα να μαζεύονται. Θέλουν να κάνουν το φράχτη στον Έβρο, γιατί δεν θέλουν να λύσουν το πρόβλημα. Δεν κοιτάνε την ουσία. Οι μετανάστες δεν μπορούν να συνεχίσουν άλλο με αυτήν την επιλογή της κυβέρνησης. Γι΄ αυτό κάνουμε την απεργία πείνας. Και θα συνεχίσουμε. Απεργία πείνας μέχρι να πάρουμε τα δικαιώματα μας. Αν όχι, θα μας βρουν πεθαμένους».