[kml_flashembed movie="http://www.youtube.com/v/hJO0U80t83o" width="425" height="344" allowfullscreen="true" fvars="fs=1" /]
«Οι άνθρωποι σιγοπεθαίνουν έξω από την πόρτα μας. Δεν επιτρέπεται να τους αφήσουμε και να μην ανοίγουμε την πόρτα μας. Όλοι έχουν το δικαίωμα να ζήσουν. Οι μετανάστες εδώ θυμίζουν την ιστορία των Ελλήνων μεταναστών στην Αυστραλία, την Αμερική τον Καναδά, τη Γερμανία., οι οποίοι συχνότατα έγιναν παρά πολύ άσχημα δεκτοί από τους ντόπιους και οι οποίοι τελικά συνέβαλαν στην ανάπτυξη και της Γερμανίας και του Καναδά, όλων αυτών των χωρών.
Άκουσα προχθές στην τηλεόραση κάποιον ακροδεξιό να ισχυρίζεται ότι τρώνε το ψωμί μας. Αυτοί που δουλεύουν, δηλαδή συμβάλλουν στον εθνικό πλούτο, δεν τρώνε κανενός το ψωμί. Ούτε κι εγώ έχω φάει το ψωμί κανενός Γάλλου, που ζω σαράντα χρόνια στη Γαλλία. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά έχω δημιουργήσει θέσεις εργασίας με τη δουλειά μου στον τομέα του βιβλίου, των διορθωτών κ.τ.λ. Θέλω να πω ότι θα έπρεπε μάλλον να χαιρόμαστε που είναι αυτοί οι άνθρωποι εδώ παρά να τους κατατρέχουμε και να αδιαφορούμε.
Μένουν σε αυτό το νεοκλασικό κτίριο, οι περισσότεροι έξω στον κήπο, σε σκηνές. Οι σκηνές έχουν νούμερα, γράφουν επάνω πρώτη σκηνή, δεύτερη σκηνή, τρίτη σκηνή. Νομίζεις δηλαδή ότι παίζεται εδώ πέρα ένα θεατρικό έργο, ότι είναι αυτές οι σκηνές και ότι είναι ένα έργο τραγικό που δεν επιτρέπεται να παίζεται μπροστά μας.
Είμαστε η χώρα που ανάμεσα στις όμορφες λέξεις που επινοήσαμε, επινοήσαμε και τη λέξη διάλογος, που είναι ίσως η πιο ωραία ελληνική λέξη που έχει μεταφερθεί στο εξωτερικό. Θα έπρεπε λοιπόν και να ακούσουν αυτά τα παιδιά την ελληνική κυβέρνηση, αλλά θα έπρεπε και η ελληνική κυβέρνηση να τους ακούσει. Έχουν πράγματα να πουν, σας βεβαιώνω, πολύ ενδιαφέροντα. Εγώ τώρα πέρασα μισή ώρα να μιλώ μαζί τους και να προσθέσω ότι μιλούν και ωραιότατα ελληνικά. Δηλαδή εγώ δεν θεωρώ μη Έλληνα κάποιον ο οποίος δουλεύει στην Ελλάδα και προσφέρει στον εθνικό πλούτο. Τον θεωρώ περισσότερο Έλληνα από κάποιον που έχει γεννηθεί στο Παγκράτι και τρώει το δημόσιο χρήμα».