Ποια είναι, όμως, η πραγματικότητα;
Πέμπτη 3 Μαρτίου, ώρα 02:00 το πρωί. Ενώ η πόλη κοιμάται περισσότερα από εβδομήντα άτομα βρίσκονται έξω από την Υπατία. Φοιτητές, νεαροί εργαζόμενοι, τριαντάρηδες, πενηντάρηδες, νέοι γονείς, μετανάστες από τη Μέση Ανατολή, ακόμα και συνταξιούχοι. Μιλούν χαμηλόφωνα μεταξύ τους γιατί, όπως μου λένε, “πρέπει να κάνουμε ησυχία γιατί οι μετανάστες έχουν πέσει για ύπνο”. Το κρύο τσουχτερό, οι περισσότεροι είναι όρθιοι και αρκετοί πίνουν καφέδες για να μη νυστάξουν. Συζητάνε για την απεργία: “πόσο ακόμα θα αντέξουν”, “πόσοι πήγαν σήμερα στο νοσοκομείο”, “τί θα κάνει η κυβέρνηση”. Αυτό που όλοι φοβούνται περισσότερο είναι να “μην υπάρξει νεκρός”.
Κατά τις τρεις, ένα ασθενοφόρο σταθμεύει απέναντι από την είσοδο του κτηρίου. Όλοι σωπαίνουν. Η κεντρική πύλη ανοίγει και δύο νοσοκόμοι μπαίνουν μέσα. Μετά από λίγο, γυρίζουν πίσω κουβαλώντας έναν απεργό τυλιγμένο σε μία μάλλινη κουβέρτα. Είναι νέος. Έχει κλειστά τα μάτια, είναι χλωμός και τρέμει. Οι νοσοκόμοι τον βάζουν προσεκτικά μέσα στο ασθενοφόρο, του δίνουν άλλη μία κουβέρτα και φεύγουν. Μαζί τους πηγαίνει και ένας νεαρός φοιτητής. Είναι “συνοδός”, ένας από τους ανθρώπους, δηλαδή, που βρίσκονται μαζί με τους απεργούς πείνας στο νοσοκομείο.
Δεν μου φαίνεται πως αυτός ο άνθρωπος “υποκινεί” κάποιον ούτε μου μοιάζει για “πιόνι” ενός “σκοτεινού σχεδίου”. Πώς θα μπορούσε άλλωστε αφού οι μετανάστες κάνουν δικές τους γενικές συνελεύσεις όπου αποφασίζουν οι ίδιοι για τη τύχη τους. Και έχουν αποφασίσει ότι η απεργία πείνας θα συνεχιστεί. Σήμερα είναι η 42η ημέρα απεργίας, και απ’ ό,τι φαίνεται οι μετανάστες (κι’ όχι οι αλληλέγγυοι) είναι αποφασισμένοι να φτάσουν μέχρι το τέλος. Κάτι που δεν επιθυμεί κανένας, κυρίως όσοι βρίσκονται στην Επιτροπή Αλληλεγγύης. Όπως μας είπε και ένας αλληλέγγυος φοιτητής, “εμείς είμαστε οι τελευταίοι άνθρωποι στο πλανήτη που θα θέλαμε κάτι τέτοιο. Τους πονάμε, θέλουμε να τους βοηθήσουμε και πιστεύουμε στον αγώνα τους. Πρέπει να ζήσουν γιατί είναι πραγματικοί μαχητές”.