Από τις 25 Γενάρη, 300 μετανάστες που ζουν και δουλεύουν στην Ελλάδα ξεκίνησαν απεργία πείνας στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη παλεύοντας για ζωή, αξιοπρέπεια και ισότητα. Έχοντας κλείσει έναν μήνα σε απεργία πείνας, αρκετοί είναι πλέον αυτοί που μεταφέρονται σε νοσοκομεία, αντιμετωπίζοντας σοβαρά προβλήματα υγείας.
Με όπλο τα ίδια τα σώματά τους, οι 300 μετανάστες αγωνίζονται ενάντια στο καθεστώς δουλείας με το οποίο η Δημοκρατία κρατά όμηρους χιλιάδες “αόρατους” εργάτες και εργάτριες “χωρίς χαρτιά”. Ένα καθεστώς που τους μετατρέπει σε θήραμα για τα αφεντικά, εκβιάζοντας τη σιωπή και την υποταγή τους στην εργοδοτική τρομοκρατία, στα χαμηλότερα μεροκάματα, στη μαύρη ανασφάλιστη εργασία, ενώ ταυτόχρονα η παραμονή τους στη χώρα εξαρτάται από τον αριθμό των ενσήμων που καταφέρνουν να συγκεντρώσουν. Έρχονται σε ρήξη με το σύγχρονο Απαρτχάιντ, τον θεσμοθετημένο κοινωνικό αποκλεισμό των αναλώσιμων εργατών που βαφτίζονται λαθραίοι, με αποτέλεσμα να συναντούν φραγμούς στην πρόσβαση στην εκπαίδευση, την περίθαλψη, αλλά και ευρύτερα στην κοινωνική ζωή, όντας διαρκώς υπό την απειλή των αστυνομικών ελέγχων και της απέλασης. Στέκονται απέναντι στην κρατική βαρβαρότητα, η οποία αποτυπώνεται στην ευρωπαϊκή αντιμεταναστευτική πολιτική, στη συνθήκη Δουβλίνο ΙΙ που εγκλωβίζει μετανάστες και πρόσφυγες στην Ελλάδα, στην οικοδόμηση φράχτη και την εγκατάσταση ευρωπαϊκής στρατιωτικής δύναμης στα ελληνικά σύνορα, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα αστυνομικά πογκρόμ σε συνεργασία με παρακρατικές συμμορίες, τη βία και τις απελάσεις για την αντιμετώπιση των απόκληρων του καπιταλιστικού κόσμου, τους οποίους η ίδια η Δύση, συμπεριλαμβανομένου του ελληνικού κράτους, ξερίζωσε από τον τόπο τους, είτε μέσα από στρατιωτικές επιχειρήσεις είτε μέσω της οικονομικής αφαίμαξης.
Ο αγώνας λοιπόν 300 ανθρώπων που προέρχονται από το πιο σκληρά εκμεταλλευόμενο κομμάτι της εργατικής τάξης απέναντι στο ειδικό καθεστώς που τους έχει επιβληθεί είναι μια κραυγή αξιοπρέπειας των “από κάτω” που αρνούνται να ζουν, να δουλεύουν και να πεθαίνουν στο σκοτάδι. Ταυτόχρονα θίγει το γενικευμένο καθεστώς έκτακτης ανάγκης που εξαπλώνεται, αφού αυτό δεν αφορά αποκλειστικά τους μετανάστες, αλλά το πλήθος των φτωχών, των εργαζόμενων, των ανέργων, των νεολαίων. Σε βάρος των μεταναστών δοκιμάζονται συνθήκες εξαίρεσης, καταστολής και αποκλεισμού, για να θεμελιωθούν και να νομιμοποιηθούν με την κοινωνική συναίνεση, ώστε να αποτελούν παρακαταθήκη στο οπλοστάσιο της εξουσίας σε βάρος των προλετάριων. Και από αυτή την άποψη οι 300 απεργοί πείνας αγωνίζονται για όλους μας.
Στην εποχή της γενικευμένης κρίσης του, το κρατικό-καπιταλιστικό σύστημα επιτίθεται βαθαίνοντας τη λεηλασία των κοινωνιών και της φύσης. Η ελληνική πραγματικότητα χαρακτηρίζεται από μια άνευ προηγουμένου επιδρομή του κράτους και των αφεντικών, με όχημα το μνημόνιο συνεργασίας με το ΔΝΤ, την ΕΕ και της ΕΚΤ, αλλά και από το φόβο των κυρίαρχων για επικείμενες κοινωνικές εξεγέρσεις, ιδίως μετά τον Δεκέμβρη του 2008 όπου ντόπιοι και μετανάστες συναντήθηκαν στα οδοφράγματα. Μέσα σε αυτή τη συνθήκη, το κράτος επενδύει στην καταστολή και τη συκοφάντηση των κοινωνικών αντιστάσεων, και παράλληλα στη διαίρεση μεταξύ των εκμεταλλευόμενων. Η δαιμονοποίηση των “ξένων”, που παρουσιάζονται από την κυρίαρχη προπαγάνδα ως υπεύθυνοι “για όλα τα δεινά”, είναι στην πραγματικότητα δαιμονοποίηση των φτωχών. Μέσα από αυτήν σφυρηλατείται μια πλαστή εθνική ενότητα η οποία επιχειρεί να συστρατεύσει τη ντόπια κοινωνία με τα αφεντικά της, ώστε η οργή να ξεσπά στο εσωτερικό του κοινωνικού σώματος, βρίσκοντας εκτόνωση στους πιο “αδύναμους” και αφήνοντας αλώβητους τους δυνάστες της ελευθερίας όλων μας. Παράλληλα, σε συνθήκες οικονομικής, κοινωνικής και πολιτισμικής εξαθλίωσης, προωθείται ο κοινωνικός κανιβαλισμός, ο αλληλοσπαραγμός μεταξύ των φτωχών, και αναπαράγονται σε όλη την κλίμακα της κοινωνικής και ταξικής ιεραρχίας συμπεριφορές εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, που εμπεριέχουν όλες τις αξίες του κυρίαρχου κόσμου. Οι αγώνες που ξεσπούν ενάντια στην εξουσία και προτάσσουν την αλληλεγγύη έρχονται να ανατρέψουν αυτή την πραγματικότητα, και για αυτό βρίσκονται στο στόχαστρο της κρατικής καταστολής.
Από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησε η απεργία πείνας των μεταναστών, και με επίκεντρο τη διεξαγωγή της στο κτήριο της Νομικής σχολής στην Αθήνα, η ενορχηστρωμένη προπαγανδιστική επίθεση μέσα από τα ΜΜΕ άγγιξε τα όρια της υστερίας. Υπουργοί, πολιτικοί και διάφορα φερέφωνα της εξουσίας (πανεπιστημιακοί και δημοσιογράφοι) συνέκλιναν στην πολιτική της μηδενικής ανοχής απέναντι στους απεργούς πείνας και στη στέγαση του αγώνα τους στη Νομική. Όλοι αυτοί μιλούσαν λες και το κοινωνικό άσυλο είναι τσιφλίκι τους, μια παραχώρηση της εξουσίας, ένα αποστειρωμένο ακαδημαϊκό γκέτο, και όχι η ιστορική κατάκτηση κοινωνικών αγώνων, ένας χώρος που ανήκει σε όλους τους ανθρώπους που αντιστέκονται στην κρατική και καπιταλιστική αγριότητα. Στην πραγματικότητα, την ιερή αγανάκτηση της Δημοκρατίας προκάλεσε το γεγονός ότι οι κολασμένοι, εκείνοι που για αυτήν είναι προορισμένοι να δουλεύουν στα γιαπιά και τα χωράφια και να αποδέχονται τη μοίρα τους σιωπηλά, να πεθαίνουν στα εργατικά ατυχήματα -όπως πρόσφατα συνέβη με τον αιγύπτιο Ασίζ Εμάντ που εργαζόταν ανασφάλιστος ως καθαριστής στο υπουργείο εργασίας- ή στην καλύτερη περίπτωση να εμφανίζονται ως επαίτες της “φιλανθρωπίας” της, σήκωσαν κεφάλι. Έπαψαν να είναι απρόσωποι, διεκδίκησαν αξιοπρέπεια και δημιούργησαν ένα συλλογικό έδαφος αντίστασης σε έναν κεντρικό χώρο, άρρηκτα συνδεδεμένο με τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες.
Άμεσος στόχος αυτής της λυσσαλέας προπαγανδιστικής εκστρατείας ήταν να δημιουργηθεί ένα κοινωνικό κλίμα εχθρικό προς τους αγωνιζόμενους μετανάστες, αλλά και να δοθεί η πλήρης πολιτική συναίνεση για την καταστολή του αγώνα τους. Το τελευταίο τελικά επιτεύχθηκε όταν τη “μεταφορά” των μεταναστών από τη Νομική έφτασε να ζητά και η καθεστωτική αριστερά, ενώ οι ίδιοι οι μετανάστες δήλωναν πως επιθυμούσαν να παραμείνουν εκεί. Ακολούθησε η άρση του ασύλου από τον πρύτανη Πελεγρίνη στις 27 Γενάρη, η περικύκλωση της Νομικής από ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις, η κατοχή του κέντρου της πόλης. Τη στιγμή που πλήθος αλληλέγγυων συνέρρεε στους δρόμους γύρω από τη σχολή, ξεκίνησαν “διαπραγματεύσεις” μεταξύ εισαγγελέων, του πρύτανη και διαφόρων εκπροσώπων της καθεστωτικής αριστεράς, οι οποίες κατέληξαν στην εγκατάλειψη του ασύλου και την παράδοση της Νομικής στις αρχές, με την έκβαση αυτή να παρουσιάζεται επιπλέον ως “επιτυχία” όχι μόνο από την κυβέρνηση αλλά και από τους “διαπραγματευτές”. Και καταδείχτηκε για άλλη μια φορά ότι σε μια εποχή που το πολιτικο-οικονομικό σύστημα βυθίζεται σε κρίση, ο ρόλος της καθεστωτικής αριστεράς είναι να οριοθετεί τις αντιστάσεις που ξεσπούν και να αποσοβεί ενδεχόμενες κοινωνικές εκρήξεις, αντιμετωπίζοντας μάλιστα τους αγωνιζόμενους ως θύματα που χρήζουν προστασίας και σωτηρίας. Έτσι, οι απεργοί πείνας οδηγήθηκαν αναγκαστικά σε ιδιόκτητο κτήριο της οδού Ηπείρου, όπου πολλοί από αυτούς είναι υποχρεωμένοι να μένουν σε αντίσκηνα, αφού τους έχει απαγορευτεί η είσοδος στο μεγαλύτερο μέρος του κτηρίου. Σήμερα, καθώς τα σώματά τους σταδιακά καταρρέουν από την προχωρημένη απεργία πείνας, εξακολουθούν να βρίσκονται εκτεθειμένοι στις απειλές του κράτους για σύλληψη και απέλασή τους, οι οποίες συνοδεύονται από ναζιστικής έμπνευσης ρητορείες περί “κινδύνου για τη δημόσια υγεία”.
Ως αναρχικοί-ες, βλέπουμε τον αγώνα των 300 μεταναστών εργατών ως ένα κομμάτι του συνολικότερου αγώνα ενάντια στην κοινωνική εξαθλίωση που επιβάλλουν το κράτος και τα αφεντικά. Ως ένα οδόφραγμα της αξιοπρέπειας και της αλληλεγγύης απέναντι στον εκφασισμό και τον κοινωνικό κανιβαλισμό. Όταν οι πιο αδύναμοι στην απάνθρωπη κοινωνική και ταξική ιεραρχία αντιστέκονται, είναι μια κίνηση περιφρόνησης απέναντι στο φόβο και την παραίτηση που τα αφεντικά θέλουν να ενσταλάξουν ώστε να φαντάζουν άτρωτα, είναι μια χειρονομία αλληλεγγύης σε όλους τους καταπιεσμένους, ένα μήνυμα ότι αυτός ο αγώνας μας αφορά όλους. Και από αυτή την άποψη, στους 300 απεργούς πείνας δεν ταιριάζει κάποιο αταξικό, φιλεύσπλαχνο σύμφωνα με την αστική ηθική, αίσθημα συμπόνιας, αλλά η ταξική αλληλεγγύη, η αλληλεγγύη αγωνιζόμενων ανθρώπων.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΟΤΗΤΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ.
ΚΑΜΙΑ ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΡΑΙΑ!
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΦΓΑΝΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ ΣΤΑ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ, ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΥΣ ΙΡΑΝΟΥΣ ΚΑΙ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΣΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ, ΠΟΥ ΑΙΤΟΥΝΤΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΑΣΥΛΟ
ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΝΤΟΠΙΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΙΣΟΤΗΤΑΣ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, ΧΩΡΙΣ ΚΡΑΤΗ, ΣΥΝΟΡΑ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ, ΧΩΡΙΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΑΠΟ ΑΝΘΡΩΠΟ
Αναρχική συλλογικότητα “Κύκλος της Φωτιάς”