Κατηγορία: είδος εκδήλωσης

Νίκη στους 300 μετανάστες απεργούς πείνας!
ΠΟΡΕΙΑ: Παρασκευή 11 Φλεβάρη, Μουσείο, 6μμ
ΠΟΡΕΙΑ: Σάββατο 12 Φλεβάρη, πλατεία Κολιάτσου, 12 το μεσημέρι

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ 300 ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ

Δεν έχουμε άλλο τρόπο για να ακουστεί η φωνή μας, για να μάθετε το δίκιο μας. Τριακόσιοι (300) από εμάς ξεκινάμε Πανελλαδική Απεργία Πείνας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, στις 25 του Γενάρη. Βάζουμε την ζωή μας σε κίνδυνο, γιατί έτσι κι αλλιώς δεν είναι ζωή αυτή για ένα αξιοπρεπή άνθρωπο. Προτιμούμε να πεθάνουμε εδώ, παρά τα παιδιά μας να ζήσουν αυτά που περάσαμε εμείς.

Η Συνέλευση των μεταναστών απεργών πείνας, Ιανουάριος 2011

Για πρώτη φορά στην Ελλάδα οργανώνεται και πραγματοποιείται μια μαζική πανελλαδική απεργία πείνας μεταναστών εργατών, με «προάγγελο» τον αγώνα των 15 μεταναστών απεργών πείνας στα Χανιά το 2008. Για πρώτη φορά στην Ελλάδα μια τόσο μεγάλη και συγκροτημένη ομάδα μεταναστών συζητά επί μήνες, λαμβάνει με οριζόντιο τρόπο τις αποφάσεις της, επικοινωνεί με τον κόσμο της αλληλεγγύης και ζητάει με συλλογικά κείμενα, πριν ακόμη ξεκινήσει τον αγώνα της, την έμπρακτη στήριξη ομάδων και συλλογικοτήτων της αριστεράς και της αντιεξουσίας. «…Το τελευταίο καιρό τα πράγματα έχουν γίνει πολύ δύσκολα για εμάς. Όσο κόβονται οι μισθοί και οι συντάξεις, όσο ακριβαίνουν τα πάντα, τόσο ο μετανάστης παρουσιάζεται ως φταίχτης, ως ο υπαίτιος για την εξαθλίωση και την άγρια εκμετάλλευση των ελλήνων εργαζομένων και μικροεπιχειρηματιών. Η προπαγάνδα φασιστικών και ρατσιστικών κομμάτων και οργανώσεων έχει πλέον γίνει η επίσημη γλώσσα του κράτους για το μεταναστευτικό. Η φρασεολογία τους αναπαράγεται πλέον αυτούσια από τα ΜΜΕ όταν μιλάνε για εμάς. Οι “προτάσεις” τους πλέον εξαγγέλλονται ως κυβερνητικές πολιτικές. Τείχος στον Έβρο, πλωτά στρατόπεδα και ευρωστρατός στο Αιγαίο, πογκρόμ και τάγματα εφόδου στις πόλεις, μαζικές απελάσεις. Πάνε να πείσουν τους έλληνες εργαζόμενους, πως συνιστούμε ξαφνικά απειλή για αυτούς, πως εμείς φταίμε για την πρωτοφανή επίθεση που δέχονται από τις ίδιες τους τις κυβερνήσεις…»

Ο συλλογικός και αδιαμεσολάβητος λόγος των μεταναστών υπερβαίνει ένα στενό διεκδικητικό πλαίσιο δικαιωμάτων, διευρύνει τον αγώνα περιλαμβάνοντας όλους τους μετανάστες και όλες τις μετανάστριες, και, ακόμη περισσότερο, όλη την τάξη των εργαζόμενων.

«…Ζητάμε την νομιμοποίηση όλων των μεταναστών/τριών, ζητάμε ίσα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα και υποχρεώσεις με τους έλληνες εργαζομένους και εργαζόμενες. Ζητάμε από τους έλληνες συναδέλφους μας εργαζομένους, από κάθε άνθρωπο που τώρα υποφέρει κι αυτός από την εκμετάλλευση του ιδρώτα του, να σταθεί δίπλα μας. Να στηρίξει τον αγώνα μας, για να μην αφήσει να επικρατήσει και στο δικό του τόπο το ψέμα και η αδικία, ο φασισμός και η απολυταρχία των πολιτικών και οικονομικών ελίτ…»

Όμως, από την πρώτη μέρα της έναρξής του, αυτός ο αγώνας βρίσκεται αντιμέτωπος ακριβώς με το «φασισμό και την απολυταρχία των πολιτικών και οικονομικών ελίτ», οι οποίες εξαπολύουν μια λυσσαλέα και συντονισμένη επίθεση για να τον καθυποτάξουν, να τον ευτελίσουν, να τον εξοντώσουν. Σύσσωμο το πολιτικό σύστημα, οι τραμπούκοι των μέσων μαζικής ενημέρωσης, η αστυνομία, το κράτος, πανεπιστημιακοί «δάσκαλοι» και «φιλάνθρωποι» συνοδοιπόροι τους βρίσκουν τον απόλυτο «εχθρό» που πρέπει να αφανιστεί. Τείχη καταστολής παντού. Στα εξωτερικά σύνορα της χώρας και στα εσωτερικά σύνορα της πόλης. Όταν ο «εχθρός» δεν έχει φωνή, είναι ένα καθοδηγούμενο θύμα, όταν αποκτά και την εκφράζει δημόσια, είναι ένας επικίνδυνος προβοκάτορας. Το χρεοκοπημένο κράτος κάνει τα πάντα για να αποτρέψει τη δημιουργία μιας γνήσιας αλληλεγγύης όλων των καταπιεσμένων, όλων των εκμεταλλευόμενων, όλων των αποκλεισμένων.

Οι 300 μετανάστες απεργοί πείνας δε χωράνε πουθενά, ούτε στο δημόσιο χώρο του πανεπιστημίου, ούτε στο ιδιωτικό «παλάτι» του κυβερνητικού δήθεν ανθρωπιστή, με αποτέλεσμα να στοιβάζονται στο πλημμυρισμένο γκαζόν του. Όπως πουθενά δε χωράνε οι μετανάστες και οι πρόσφυγες στο σύνολό τους, αλλά ούτε και οι ηλικιωμένοι, οι ασθενείς, οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι εργάτες, οι αγρότες, πουθενά δε χωράνε οι αγωνιζόμενοι άνθρωποι, δε χωράμε όλοι εμείς.

Επί δεκαετίες, ο καπιταλισμός, μαζί με τις πολυεθνικές, τη μαφία των τραπεζών, τα μεγάλα και μικρά αφεντικά, κατασκευάζουν ένα εργατικό δυναμικό αποδυναμωμένο και απομονωμένο από την ντόπια εργατική τάξη, μια δεξαμενή ανοργάνωτων και κακοπληρωμένων μεταναστών εργατών χωρίς ασφάλεια στους εργασιακούς χώρους χωρίς περίθαλψη χωρίς σύνταξη. Και όχι μόνο αυτό: οι μετανάστες εργάτες πέφτουν διπλά θύματα εκμετάλλευσης, αφού υποχρεώνονται να καταβάλλουν μεγάλα χρηματικά ποσά για να αποκτήσουν μια «νομιμότητα» που ποτέ δεν έρχεται. Επί δεκαετίες, η ελληνική κοινωνία, διαποτισμένη στη μεγάλη πλειονότητά της από τον καταναλωτισμό και το life-style, στηρίζει πιστά το σύστημα της λεηλασίας και της απανθρωπιάς. Σήμερα, παρακολουθεί αμήχανη να της αφαιρούνται όλα τα στοιχειώδη: ασφάλιση, συντάξεις, περίθαλψη, εκπαίδευση… Εδώ, όπως και παντού, η αντίσταση στο καπιταλιστικό σύστημα που μας καταστρέφει είναι η μόνη επιλογή.

Εδώ, όπως και παντού, οι αξίες της αλληλεγγύης, της ισότητας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της ελευθερίας είναι η μόνη μας αφετηρία. Αυτές τις αξίες πρέπει να αποκαταστήσουμε, μαζί με τους μετανάστες, τους άνεργους, τους εργαζόμενους, στην πάλη ενάντια στην εκμετάλλευση, ενάντια στη σκλαβιά της μισθωτής εργασίας και της εξουσίας. «Aπό την Κωνσταντίνα Κούνεβα μέχρι τους απεργούς στα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας, από τους αιγύπτιους ψαράδες της Μηχανιώνας μέχρι τους απεργούς πείνας εργάτες γης στα Γιάννενα, από τους απεργούς στη Σκάλα Λακωνίας μέχρι την απεργία πείνας των 300, οι αγώνες των μεταναστών μάς δείχνουν το δρόμο της αντίστασης, της αλληλεγγύης και της αξιοπρέπειας».

Όλα για όλους, τίποτα για τα αφεντικά

αλληλέγγυες/οι