ΝΑ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΤΩΡΑ ΤΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΤΩΝ 300 ΑΠΕΡΓΩΝ ΠΕΙΝΑΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ
Εμείς οι γυναίκες της Πρωτοβουλίας που από την πρώτη στιγμή σταθήκαμε αλληλέγγυες στον αγώνα των 300 απεργών πείνας μεταναστών, παρακολουθούμε με κομμένη την ανάσα τις κρίσιμες εξελίξεις των τελευταίων ωρών. Συνεχίστε την ανάγνωση κείμενο αλληλεγγύης Πρωτοβουλία Γυναικών ενάντια στο χρέος και στα μέτρα λιτότητας (Θεσσαλονίκη)
41η μέρα απεργίας πείνας. Η αποφασιστικότητα των 300 μεταναστών απεργών πείνας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη παραμένει άκαμπτη παρόλο που το κάθε λεπτό που περνά είναι κρίσιμο για τις μόνιμες επιπτώσεις που θα έχει στην υγεία τους αυτό το μέσο αγώνα και διεκδίκησης. Τις τελευταίες μέρες δεκάδες από αυτούς τους ανθρώπους έχουν μεταφερθεί σε νοσοκομεία με προβλήματα όπως έντονη αφυδάτωση, αρχόμενη οξεία νεφρική ανεπάρκεια και καρδιακές αρρυθμίες. Ο κίνδυνος για την ζωή τους είναι πια αδιαμφισβήτητος. Οι απεργοί πείνας έφτασαν στο σημείο να βάλουν σε κίνδυνο την ίδια τους την ζωή για να αποκτήσουν άδεια παραμονής ώστε να μπορούν να ζουν και να δουλεύουν χωρίς το φόβο του διωγμού και της φυλάκισης τους.
Παρόλα αυτά η αναλγησία του κράτους είναι εξοργιστική φανερώνοντας ξανά πόσο απάνθρωπη είναι η ύπαρξη του. Η προκλητική άρνηση παροχής άδειας παραμονής, η εισαγγελική δίωξη των μεταναστών με την κατηγορία της διατάραξης οικιακής ειρήνης (για τα γεγονότα της νομικής), το βασανιστήριο της τοποθέτησης φαγητού μπροστά σε απεργούς πείνας σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης, οι διώξεις των αλληλέγγυων, η προσπάθεια συκοφάντησης των μεταναστών με τις δηλώσεις Λοβέρδου για δήθεν «εστία λοιμώξεων» στο κτίριο της Υπατίας, όπως και οι δηλώσεις Παπουτσή περί ευθύνης των αλληλέγγυων για την κατάσταση που βρίσκονται οι απεργοί πείνας συνθέτουν το εχθρικό και ρατσιστικό πλαίσιο με το οποίο το κράτος αντιμετωπίζει τους απεργούς πείνας. Το κυβερνόν κόμμα μαζί με τον συρφετό του στα πανεπιστήμια μέσα στο φαρισαϊσμό που τους διακατέχει «ξεχνούν» τις δηλώσεις συμπαράστασης που κάνανε πριν 2 χρόνια σε απεργία πείνας μεταναστών στην Κρήτη.
Αυτό που πρέπει να γίνει σαφές είναι ότι τα προβλήματα των μεταναστών δεν είναι κάτι το ξεχωριστό από την γενικότερη επίθεση που δέχεται η κοινωνία αλλά στην ουσία έχουν τις ίδιες αιτίες, το κράτος και τα αφεντικά. Οι μετανάστες είναι το κοινωνικό κομμάτι που δέχεται την περισσότερη και πιο απροκάλυπτη εκμετάλλευση. Κράτη και αφεντικά αφού τους αναγκάσουν να εγκαταλείψουν τις χώρες τους, καταδιώκουν τους μετανάστες προσπαθώντας να ελέγξουν και να διαχειριστούν τον πληθυσμό τους ανάλογα με τα συμφέροντα τους. Σε αυτό το πλαίσιο εντείνεται και το κυνήγι των μεταναστών από το ελληνικό κράτος αφού η οικονομική κρίση που στέκεται σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω από την κοινωνία, καθιστά πολλούς απ’ τους μετανάστες μη αναγκαίους, λόγω του ότι και οι γηγενείς αποτελούν πλέον φθηνό και «ευέλικτο» εργατικό δυναμικό. Εξού και η φύλαξη των συνόρων από την Frontex, η κατασκευή του φράχτη στον Έβρο και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που ξεφυτρώνουν ανά την επικράτεια. Οι μετανάστες είναι καταδικασμένοι να ζουν, να δουλεύουν και να πεθαίνουν αόρατοι και τώρα που σηκώνουν κεφάλι η εξουσία τους αναγάγει σε «εσωτερικό εχθρό που μπορεί να διαταράξει την τάξη του συστήματος εκμετάλλευσης.
Στη σημερινή κοινωνική πραγματικότητα της «οικονομικής κρίσης και των νέων μέτρων», το κράτος σπρώχνει με τη βία ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού στη ανέχεια και την ανυπαρξία. Καθημερινά παρακολουθούμε με ανοιχτό το στόμα το κράτος με την βοήθεια των ΜΜΕ να επιτίθεται και να καταληστεύει την μία κοινωνική ομάδα μετά την άλλη χρησιμοποιώντας συχνά και την ωμή βία. Με πρόσχημα την οικονομική κρίση οι εξουσιαστές διαμηνύουν με θράσος ότι τα διάφορα μέτρα που παίρνουν είναι αναγκαία και ότι στην ουσία η κατάσταση αυτή είναι και η ευκαιρία για εκσυγχρονισμό. Φυσικά μεγάλο μέρος της κοινωνίας δεν αφουγκράζεται πια τα ψέματα τους για αυτό και αντιστέκεται με διάφορα μέσα και αποδοκιμάζει τους πολιτικούς όπου τους βρει.
Ο αγώνας των μεταναστών, για την διεκδίκηση των αυτονόητων για να ζήσουν είναι κομμάτι του αγώνα ενάντια στην εξουσία και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Η ικανοποίηση των αιτημάτων τους θα βλάψει μόνο τα συμφέροντα των κυρίαρχων. Όσοι αντιλαμβάνονται την εκμετάλλευση που υφίστανται δεν μπορούν παρά να είναι αλληλέγγυοι και ενωμένοι μεταξύ τους. Οι πλασματικοί διαχωρισμοί που κάνουν οι κυρίαρχοι μεταξύ των εκμεταλλευόμενων θα βρίσκουν πάντα μπροστά τους τις σηκωμένες γροθιές όσων αντιστέκονται στην βαρβαρότητα της εξουσίας.
Λίγα τετράγωνα πιο κάτω απ’ τη σχολή διεξάγεται ένας δίκαιος αγώνας στα πρόθυρα ζωής και θανάτου. Θεωρητικά όλοι θα χαρακτήριζαν την αξία της ανθρώπινης ζωής ως υπέρτατη και θα την τοποθετούσαν πάνω απ’ όλα. Τώρα όμως απέναντι σ’ αυτό το πραγματικό ζήτημα της ζωής των 300 αγωνιζόμενων μεταναστών αλλάζει κάτι;
Ας μπει επιτέλους ένα τέλος στην απάθεια και τον παρτακισμό. Ας πάρει ο καθένας μας θέση!
«…Η απάντηση στο ψέμα και στη βαρβαρότητα πρέπει να δοθεί τώρα και θα την δώσουμε εμείς οι μετανάστες και μετανάστριες. Μπαίνουμε μπροστά με τη ζωή μας για να σταματήσουμε τώρα την αδικία εις βάρος μας. Ζητάμε τη νομιμοποίηση όλων των μεταναστών/τριών, ζητάμε ίσα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα και υποχρεώσεις με τους Έλληνες εργαζομένους κι εργαζόμενες .Ζητάμε από τους έλληνες συναδέλφους μας εργαζόμενους, από κάθε άνθρωπο που τώρα υποφέρει από την εκμετάλλευση του ιδρώτα του, να σταθεί δίπλα μας..»
ΝΙΚΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ 300
ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΑΠΕΡΓΩΝ ΠΕΙΝΑΣ
Το Δ.Σ. της Πανελλήνιας Ένωσης Εκπαιδευτικών Πολιτιστικών Θεμάτων που υπογράφουμε, δηλώνουμε την αμέριστη συμπαράστασή μας στο δίκαιο αγώνα των μεταναστών απεργών πείνας.
Θεωρούμε αυτονόητο χρέος μας, που απορρέει από την καλλιέργεια μέσω της διδασκαλίας, του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του πνεύματος αλληλεγγύης, να στεκόμαστε στο πλευρό των γονιών των οποίων τα παιδιά τους είναι μαθητές μας.
Καταδικάζουμε την υποκριτική στάση της πολιτείας, η οποία αποδέχεται τον μετανάστη εργάτη, μόνο όσο δουλεύει σε άθλιες συνθήκες και γίνεται αδιαμαρτύρητα αντικείμενο εκμετάλλευσης, ενώ μόλις τολμήσει να διεκδικήσει ισότιμη μεταχείριση με τους υπόλοιπους εργαζομένους, προσπαθεί να τον αφανίσει.
Οι μετανάστες απεργοί πείνας μας δείχνουν με τον πιο ειρηνικό και αξιοπρεπή τρόπο ότι η κοινωνία μας έχει ανάγκη ανθρώπους, που τολμούν να διεκδικούν τα δικαιώματά τους ακόμα και με την ίδια τους τη ζωή και όχι εκείνους που «δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουν ίσως κάποιο θάμα».
Αθήνα, 5 Μαρτίου 2011
Για το Δ.Σ. της ΠΕΕΠΟΘΕ