Νωπές είναι οι μνήμες απ΄ το Δεκέμβρη του 2008, οπότε ο πανικός των κρατούντων έφτανε μέχρι το να εξαίρουν το Δεκέμβρη του ‘44 για την «εξεγερσιακή αυθεντικότητά» του, σε σύγκριση με την μη αρκετά «αυθεντική» εξέγερση που διαδραματιζόταν τις μέρες εκείνες
Της Ντίνας Τζουβάλα
Στη Θήβα του Κρέοντα, η Αντιγόνη, παρακούοντας τους νόμους, θάβει τον νεκρό αδελφό της, ο οποίος στρεφόμενος κατά της Πόλης του, αποξενώθηκε τόσο απ΄ αυτή, ώστε να μην γίνεται καν ανεκτή η ταφή του. Το να μείνει όμως ο νεκρός άταφος, είναι η μεγαλύτερη ατίμωση και παραβιάζει κάθε θεϊκό νόμο. Επειδή όμως ο Νόμος και η εξουσία ή είναι απόλυτοι και τυφλοί ή δεν υπάρχουν, ο Κρέοντας οδηγεί τη μέλλουσα γυναίκα του γιου του ζωντανή στον τάφο της. Η τραγωδία που ακολουθεί είναι γνωστή σε όλους μας. Το ίδιο γνωστή και η συγκίνηση του φιλότεχνου (ή φιλοθεάμονος) κοινού που κάθε καλοκαίρι κατακλύζει τα αρχαία θέατρα (ενίοτε φορώντας και τακούνια γιατί «μάρμαρα–είναι-δεν–παθαίνουν-τίποτα») για να παρακολουθήσει την τραγωδία του Σοφοκλή.
Οι ίδιοι, συγκινημένοι που τα καλοκαίρια δακρύζουν στις εξοχές, ήταν αυτοί που την τελευταία βδομάδα ούρλιαζαν υστερικά γι΄ αυτούς που τολμούν, όχι μόνο να εισβάλλουν στον υπέροχο Παράδεισο που λέγεται Ελλάδα, αλλά και να διεκδικούν προκαλώντας μας έστω και τη minimum ενόχληση. Εάν υποθέσουμε ότι τους ανεχόμαστε (γιατί στα φοιτητικά μας χρόνια ήμασταν στην Αριστερά και δεν είναι κομψό να ζητήσουμε να τους ρίξουμε στη θάλασσα), αυτό γίνεται μόνο με την προϋπόθεση να δουλεύουν στα χωράφια, τις οικοδομές και τα νοικοκυριά μας με 20 ευρώ τη μέρα, χωρίς ασφάλιση και χωρίς φωνή. Η πεποίθησή μας μάλιστα ότι δεν έχουν φωνή, άρα και σκέψη, φτάνει μέχρι του σημείου να ισχυριζόμαστε και να πιστεύουμε ότι δεν έχουν δική τους θέληση και, ως εκ τούτου, κάθε πράξη αντίστασης δεν μπορεί παρά να υποκινείται από άλλους. Από άλλους, οι οποίοι, αν και ανθέλληνες, είναι τουλάχιστον τυπικώς Έλληνες, οπότε και κατέχουν το μονοπώλιο της έλλογης δράσης.
Και ο νόμος, οσοδήποτε άδικος, ορθώνεται ως απόλυτο και αδιαμφισβήτητο όριο κάθε δράσης. «Οι μετανάστες είναι παράνομοι» μας λένε. Ξεχνούν όμως να αναφέρουν ότι δεν υπάρχει κανένας νόμιμος τρόπος να έρθεις στην Ελλάδα. Ή ότι, αν είσαι πρόσφυγας και κινδυνεύει η ζωή σου στη χώρα σου, π.χ. γιατί Έλληνες στρατιώτες έχουν εισβάλει σε αυτή και ανά πάσα στιγμή μπορεί να σε πυροβολήσουν (π.χ. Αφγανιστάν), αυτά δεν είναι παρά ψιλά γράμματα. «Η κατάληψη ήταν επίσης παράνομη», συνεχίζουν. Δεν θα σταθώ στο αν υπήρχαν αποφάσεις του ΔΣ της Νομικής. Υπήρχαν, αλλά λυπάμαι τις εκπροσώπους των δύο παρατάξεων (ΔΑΠ και ΠΑΣΠ), των οποίων προφανώς η καριέρα κινδύνεψε από την αστόχαστη πράξη τους και συνεπώς δεν θα συνεχίσω τη συζήτηση. Για λόγους ανθρωπιστικούς, αν θέλετε.
Περισσότερο άξιο συζήτησης είναι το γεγονός ότι, όταν 300 άνθρωποι απευθύνονται σε κάποιον έχοντας πάρει την απόφαση να πεθάνουν αν δεν μπορούν ζήσουν αξιοπρεπώς, είναι ζήτημα στοιχειώδους αλληλεγγύης να στηρίξεις τον αγώνα τους. Όχι για λόγους γενικώς ανθρωπιστικούς, αλλά γιατί είσαι απόλυτα πεπεισμένος ότι η ζωή των εξαθλιωμένων μπορεί να γίνει αύριο η δικιά μας ζωή. Γιατί δεν έχεις πια αυταπάτες και ξέρεις ότι ο καπιταλισμός για να επιβιώσει είναι ικανός να μας ισοπεδώσει όλους. Γιατί η ηθική των εμπορευμάτων και η ηθική των ανθρώπων απλώς είναι ασύμμετρη.
Και η εξέγερση της Αντιγόνης απέναντι στον άδικο νόμο που τόσο μας συγκινεί; Μα αυτός είναι ο ρόλος των εξεγέρσεων. Ανήκουν εξ ορισμού στο παρελθόν. Ό,τι ήταν να συμβεί, έχει συμβεί ή θα συμβεί σε κάποιο άδηλο, μακρινό μέλλον. Σε κάθε περίπτωση πάντως, αυτά δεν ανήκουν στο σήμερα. Νωπές είναι άλλωστε οι μνήμες απ΄ το 2008, οπότε ο πανικός των κρατούντων έφτανε μέχρι το να εξαίρουν το Δεκέμβρη του ‘44 και την «εξεγερσιακή αυθεντικότητά» του σε σύγκριση με την μη αρκετά «αυθεντική» εξέγερση που διαδραματιζόταν. Έτσι και η παραβίαση του Κρεοντικού νόμου είναι ενδιαφέρουσα σαν θέαμα, σαν ζήτημα «ηθικής φιλοσοφίας» – ξέρετε εκείνη την ηθική φιλοσοφία που συζητάς κλεισμένος σε κάποιο σαλόνι πίνοντας μπράντυ. Είναι ακόμα αποδεκτή σαν εξέγερση απέναντι σε μια εξουσία που κάποτε ήταν άδικη, ολοκληρωτική και τυραννική. Αλλά, ευτυχώς μετά το 1789 αυτά μας τελείωσαν στην υπέροχη Δύση.
Γι΄ αυτό λοιπόν σας παρακαλώ, το καλοκαίρι μην ξαναπάτε στην Επίδαυρο να δείτε την Αντιγόνη. Την σκοτώσατε προ καιρού, οπότε ας μην ασχημονούμε στο πτώμα της.
Πηγή: www.rednotebook.gr