Η έλλειψη μεταναστευτικής πολιτικής συνέβαλε όλα αυτά τα χρόνια στη διαμόρφωση μύθων στις παραστάσεις της κοινωνίας (τουλάχιστον ενός μεγάλου κομματιού της). Ένας από αυτούς, η ανεργία. Κύρια αιτία της, για πολλούς και πολλές, είναι η παρουσία των μεταναστών. Ό,τι πιο αναληθές
Tου Άγγελου Μανταδάκη
Η διαμαρτυρία: Γιατί άραγε προκάλεσε τόσο υστερική αντίδραση στο κατεστημένο της χώρας (κυβέρνηση, αξιωματική αντιπολίτευση, ακροδεξιά, Άνθιμους και μέσα ενημέρωσης); Οι απεργοί πείνας μετανάστες, που εγκαταστάθηκαν στο κτήριο της Νομικής, ούτε κατέστρεφαν, ούτε λεηλατούσαν, ούτε παρεμπόδιζαν τις ακαδημαϊκές διαδικασίες της Σχολής. Μοναδικός τους στόχος ήταν να αναδείξουν το πρόβλημά τους – που, κακά τα ψέματα, είναι πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας, πρόβλημα άγριας εκμετάλλευσης και κατάφωρης αδικίας. Ίσως τους ενόχλησε η ανάδειξη μιας μεγάλης αδικίας σαν κι αυτή που γίνεται σε βάρος των μεταναστών και δεν μπορεί εύκολα να αμφισβητηθεί. Δεν υπάρχουν εδώ κουκουλοφόροι και μπάχαλοι. Οι «240» και χιλιάδες άλλοι σαν και αυτούς, είναι οι άνθρωποι της καθημερινής μας ζωής. Αυτοί που μαζεύουν τις ελιές μας, τα πορτοκάλια μας, που κτίζουν τις οικοδομές μας -όσο υπάρχει ακόμα οικοδομή-, που βόσκουν τα κοπάδια μας, που καθαρίζουν τα σπίτια και τα μαγαζιά μας, που φροντίζουν τους ηλικιωμένους μας γονείς και παππούδες… Αυτοί που δουλεύουν σκληρά στη μαύρη, άρα φτηνή εργασία. Που μιλούν πια άψογα τη γλώσσα μας. Όλα αυτά το κατεστημένο της χώρας τα θέλει κουκουλωμένα κάτω από το χαλί, επειδή όταν ανοίγει ένα τέτοιο σκληρό κεφάλαιο μπορεί να ακολουθήσουν κι άλλα….
Παράνομοι και λαθραίοι: Το κατεστημένο πλειοδότησε αυτές τις ημέρες σε χαρακτηρισμούς σε βάρος των μεταναστών. Υιοθέτησε την ανατριχιαστική λογική του «λαθραίου ανθρώπου» και φόρτωσε τους πληβείους με άφθονη παρανομία. Δεν τους ασφαλίζουν, γιατί τους θέλουν φτηνή εργατική δύναμη, κι όταν διεκδικούν νομιμοποίηση τους ζητούν ένσημα για να αποδειχτεί ότι είναι στη χώρα και εργάζονται. Τραγική κοροϊδία… Που γίνεται αισχρή όταν ορισμένοι εργοδότες της συμφοράς τούς χρωστούν μεροκάματα και για να τα γλιτώσουν τους καρφώνουν στην αστυνομία.
Οι μύθοι: Η έλλειψη μεταναστευτικής πολιτικής συνέβαλε όλα αυτά τα χρόνια στη διαμόρφωση μύθων στις παραστάσεις της κοινωνίας (τουλάχιστον ενός μεγάλου κομματιού της). Ένας από αυτούς, η ανεργία. Κύρια αιτία της, για πολλούς και πολλές, είναι η παρουσία των μεταναστών. Ό,τι πιο αναληθές. Στη χώρα μας έχουμε κυρίως ανεργία πτυχιούχων. Οι ξένοι δεν μας κλέβουν δουλειές που θα θέλαμε να κάνουμε εμείς. Βοηθούν ουσιαστικά την οικονομία της χώρας προσφέροντας εργασία σε τομείς όπου διαφορετικά θα είχαμε σοβαρό πρόβλημα. Η δουλειά τους συμβάλλει και στη δημιουργία και διατήρηση θέσεων εργασίας για τους ημεδαπούς.
Η μορφή: Θα έλεγα ότι δεν ήταν από τις πιο επιτυχείς που θα μπορούσαν να επιλέξουν. Θα μπορούσαν να πουν και να διεκδικήσουν τα ίδια πράγματα, μάλιστα με ακόμα μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα, διαλέγοντας κάποια άλλη μορφή ή χώρο. Να μη συνδεθεί το ζήτημα με τη συζήτηση για το άσυλο. Να μετατρέψουν τη δυσθυμία μιας μεγάλης μερίδας του λαού, των εργαζομένων του τόπου μας, απέναντι στο ίδιο το φαινόμενο της μετανάστευσης, σε ενεργό συμπάθεια και αλληλεγγύη. Αλλά ας μη γελιόμαστε. Όλη αυτή η δραματοποίηση της «κατάληψης της Νομικής» από τα ΜΜΕ, οι υποκριτικές κραυγές, η κινδυνολογία, δεν έχουν σχέση με το ίδιο το γεγονός..
Ο ΣΥΝ, η αριστερά: Αξιακά δεν υπάρχει άλλη επιλογή από το να επιμείνουν στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων, έστω κι αν χρειαστεί να πάνε κάποτε κόντρα στο ρεύμα. Αυτή όμως η στάση ζωής χρειάζεται και τις ανάλογες σηματοδοτήσεις, προκειμένου να πείσει την ίδια την κοινωνία, όχι μόνο κάποιες, πεισμένες άλλωστε, πρωτοπορίες. Τα δικαιώματα δεν έχουν χρώμα, μυρωδιά, καταγωγή. Δεν αφορούν μόνο τους απελπισμένους, που συρρέουν στον ανεπτυγμένο κόσμο αναζητώντας καλύτερη τύχη. Αφορούν και τους ντόπιους, που υποχρεώνονται να ζήσουν σε γκέτο. Η αριστερά οφείλει, πέρα από μια γενική ρητορική για τα δικαιώματα, να μελετήσει και να εμβαθύνει στις μεταβολές που φέρνει η μετανάστευση στην κοινωνία, το βιοτικό επίπεδο, τις συμπεριφορές, την οικονομική ζωή, τη λειτουργία των πόλεων. Και να συγκροτήσει τον προγραμματικό της λόγο και την παρέμβασή της, έτσι ώστε να κλείνει -όσο μπορεί- τον δρόμο στη ρατσιστική και ξενοφοβική αντίληψη.
Χρειαζόμαστε κόμμα: Αυτό είναι το τελευταίο, αλλά όχι αξιολογικά, που οφείλουμε να πούμε. Κόμμα, δηλαδή συλλογική σκέψη, δημοκρατική λειτουργία, ενημέρωση, δυνατότητα άσκησης πολιτικής. Το κόμμα της σύγχρονης ριζοσπαστικής αριστεράς δεν είναι δίκτυο διάσπαρτων κινήσεων που πιθανό να έχουν την ίδια ταμπέλα και το ίδιο έμβλημα. Είναι ενιαίος πολιτικός οργανισμός, αρθρωμένος στη συμμετοχή και τη δράση των ίδιων των μελών του. Δεν είναι κίνηση θεματικού χαρακτήρα, ο λόγος του είναι σύνθετος και οι επιλογές του εντεταγμένες σε ένα σχέδιο δράσεων με στόχους. Ένα τέτοιο κόμμα -όπως ο ΣΥΝ- δεν θα είναι εύκολο να στοχοποιηθεί από τους ποικιλώνυμους αντιπάλους του, που αποδεδειγμένα δεν επιθυμούν να υπάρχει με αξιώσεις στη δημόσια ζωή…
Πηγή: Αυγή