Η κ. Διαμαντοπούλου αναφέρεται εκτενώς, στην ίδια συνέντευξη, στο θέμα του ασύλου· το θεωρεί πηγή όλων των κακών. Είναι εμφανές ότι ονειρεύεται ένα πανεπιστήμιο αποστειρωμένο, μακριά από τα πραγματικά κοινωνικά προβλήματα, με μπράβους στις εισόδους για να τις ελέγχουν
Της Έφης Καλαμαρά
Η κ. Διαμαντοπούλου στη συνέντευξή της στα “Νέα” αναφέρει ότι «όσοι αντιτίθενται στις κυβερνητικές αλλαγές πυροδοτούν το κλίμα με τον γνωστό άγονο διάλογο, άσυλο ή μη άσυλο». Όμως πια καθίσταται ολοφάνερο ποιοι πυροδοτούν την κατάσταση, ποιοι γυρνούν χρόνια πίσω την πολιτική ζωή της χώρας, ποιοι μετατρέπουν πολιτικές ενέργειες σε αξιόποινες ποινικές πράξεις. Είμαστε αντίθετοι στις κυβερνητικές επιλογές γιατί εκποιούν το μείζον κοινωνικό αγαθό, τη δημόσια δωρεάν παιδεία, γιατί ακυρώνουν δημοκρατικές, κοινωνικές και εργασιακές κατακτήσεις.
Η κ. Διαμαντοπούλου κάνει ακόμα πιο σαφείς τις επιδιώξεις της κυβέρνησης. Διαστρεβλώνει εντελώς την πραγματικότητα. Θίγει προβλήματα σημαντικά: υποδομές που λείπουν, ανασφάλεια των φοιτητών για το αντίκρισμα των πτυχίων. Αλήθεια, ποιοι ευθύνονται; Τα πανεπιστήμια, όπως αφήνει να εννοηθεί η υπουργός, ή οι κυβερνήσεις και οι πολιτικές τους που τα δημιούργησαν; Η κρίση των πανεπιστημίων, στην οποία η κυβέρνηση αναφέρεται, δεν προέκυψε εξαιτίας της δημοκρατικής φύσης των θεσμών διοίκησης, του μαζικού χαρακτήρα της δημόσιας τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, του καθεστώτος ελευθερίας και αυτονομίας των λειτουργών της, αλλά εξαιτίας των παρεμβάσεων του κράτους, των ελλειμματικών μηχανισμών ελέγχου, των πελατειακών δικτύων και των μηχανισμών ιδιοποίησης του δημόσιου πλούτου.
Με τις προτάσεις της η κυβέρνηση καταλύει το αυτοδιοίκητο των πανεπιστημίων, εισάγει τη λογική των διδάκτρων, μειώνει τους δημόσιους πόρους, μεγεθύνει την ανορθολογικότητα των σπουδών. Εισάγει σύστημα υποτιθέμενης «αξιολόγησης», επιβάλλει αγοραίους όρους για την ελάχιστη, έστω, δημόσια χρηματοδότηση των ΑΕΙ. Όλα τα μέτρα τα οποία εισηγείται -εξωτερική διοίκηση, πρυτάνεις με διεθνή διαγωνισμό, χρηματοδότηση συνδεδεμένη με αξιολόγηση- όπου εφαρμόζονται, σε χώρες της Ευρώπης, έχουν ξεσηκώσει κύματα διαμαρτυριών φοιτητών και πανεπιστημιακών (Ολλανδία, Αγγλία, Ιταλία) γιατί οδηγούν σε ασφυξία τα πανεπιστήμια.
Η κ. Διαμαντοπούλου αναφέρεται εκτενώς, στην ίδια συνέντευξη, στο θέμα του ασύλου· το θεωρεί πηγή όλων των κακών. Είναι εμφανές ότι ονειρεύεται ένα πανεπιστήμιο αποστειρωμένο, μακριά από τα πραγματικά κοινωνικά προβλήματα, με μπράβους στις εισόδους για να τις ελέγχουν. Θυμίζουμε ότι το άσυλο κατοχυρώνεται και νομοθετικά το 1982, εν καιρώ δημοκρατίας. Όχι μόνο σαν ελεύθερη διακίνηση ιδεών· αυτή κατοχυρώνεται από το Σύνταγμα. Το πανεπιστημιακό άσυλο έχει ευρύτερο νόημα. Αν θέλουμε να απαντήσουμε στο ευφυολόγημα τι χρειάζεται το άσυλο στη δημοκρατία, πρέπει να πούμε ότι τα δημοκρατικά δικαιώματα, όπως το άσυλο, κάνουν τη δημοκρατία. Και οι λαϊκές κατακτήσεις δεν υπάρχουν για να μπαίνουν στη γυάλα, αλλά για να χρησιμοποιούνται.
Το πανεπιστημιακό άσυλο εκ του ορισμού του δεν απευθύνεται μόνο σε συγκεκριμένα πρόσωπα ως προνόμιο (σε καθηγητές, φοιτητές), αλλά καλύπτει όλους τους χώρους του πανεπιστημίου. Δεν είναι μόνο «άσυλο ιδεών», αφού σε οποιοδήποτε μέρος μπορεί κανείς να σκέφτεται ό,τι θέλει· είναι άσυλο κοινωνικών πρακτικών (μεταξύ των οποίων η έρευνα, η διδασκαλία αλλά και οι συνελεύσεις, πολιτικές εκδηλώσεις κ.λπ.), κατοχυρώνει το πανεπιστήμιο ως χώρο όπου οι ιδέες γίνονται πρακτικές, ανεξάρτητα από τη θέληση της εκάστοτε εξουσίας.
Ακόμα και στη δικτατορία, ποια ήταν η στάση των πανεπιστημιακών, ακόμα και των διορισμένων συγκλήτων; Παραιτούνται λόγω παραβίασης του ασύλου. Η Σύγκλητος του ΕΜΠ, μετά την κήρυξη του στρατιωτικού νόμου, «αποδοκιμάζει τους προκαλέσαντας τα δραματικά γεγονότα, ως και τους καταχρασθέντας του ασύλου του Ιδρύματος», με το επιχείρημα ότι «η μεγάλη πλειονότης των συγκεντρωθέντων εντός του Ιδρύματος απετελείτο από πρόσωπα διαφόρων κατηγοριών ξένων προς το Πολυτεχνείον». Μήπως ξανακούσαμε τα ίδια επιχειρήματα;
Μετανάστες απεργοί πείνας στη Νομική: Υπάρχει καλύτερος συμβολισμός από το ότι μετανάστες, χωρίς χαρτιά, χωρίς δικαιώματα βρίσκουν καταφύγιο στην Νομική σχολή προσδοκώντας δικαιοσύνη και αυτονόητα δικαιώματα; Όμως η κυβέρνηση και οι αριστεροί και δεξιοί υποστηρικτές της έχει μηδενική ανοχή στα πραγματικά προβλήματα. Η εισαγγελική κλήση δείχνει ότι η κυβέρνηση είναι διατεθειμένη -παρακάμπτοντας κάθε έννοια δημοκρατίας- να εμπεδώσει ένα δόγμα αυταρχικής διακυβέρνησης και τρομοκρατίας των κοινωνικών αγώνων πέρα από κάθε λογική. Εν μέσω κρίσης στοχεύει στη δημιουργία ενός κλίματος ποινικοποίησης των δίκαιων αγώνων των εργαζομένων και της νεολαίας. Τη στιγμή που χτίζει την Ελλάδα των ονείρων των επιχειρηματιών επιχειρεί να τσακίσει τις δημοκρατικές ελευθερίες γιατί ανησυχεί για τις αντιστάσεις της κοινωνίας στα βάρβαρα μέτρα της. Δεν πρέπει να της κάνουμε τη χάρη.
Πηγή: Συναντήσεις της Αυγής