Επιστολή στους Συντρόφους
Μια από τις λέξεις που δυσκολεύομαι να χρησιμοποιήσω αρκετά συχνά, είναι η λέξη <σύντροφος>. Αυτό οφείλεται μάλλον στην αλόγιστη χρήση της ως τρόπου έκφρασης, στο χώρο της Αριστεράς και όχι μόνο, αλλά και στη τεράστια σημασία που δίνω στην ουσία της. Η συντροφικότητα προϋποθέτει την ειλικρίνεια, τα κοινά πιστεύω, αγώνες και αγωνίες, την αλληλοεκτίμηση και την αλληλοστήριξη στα δύσκολα. Είναι απαραίτητη προϋπόθεση η εμπιστοσύνη ανάμεσα στους συντρόφους και όταν αυτή χάνετε είναι πολύ δύσκολο να την επανακτήσεις.
Στις μέρες λοιπόν του σκληρού και απροκάλυπτου νεοφιλελευθερισμού και της αποποινικοποίησης του φασισμού έμμεσα ή άμεσα, δεν μπορώ να δεχτώ το <<κρέμασμα>> κανενός συντρόφου είτε αυτός ανήκει στο κομματικό μας χώρο είτε όχι. Τα γεγονότα στη Νομική και η στάση του ΣΥΝ( χωρίς να μπω στη διαδικασία να την κρίνω) είχαν ένα σημαντικό αντίκτυπο’ πλήγωσαν την αξιοπρέπεια πολλών από αυτούς που εγώ αποκαλώ συντρόφους και όχι << συντρόφους>> . Ίσως γιατί από την αρχή δεν υπήρχαν ξεκάθαροι οι όροι της συντροφικότητας ,ίσως γιατί ή δύναμη των αντιπάλων ΜΑΣ είναι πολύ ισχυρή ( οργανωμένη επίθεση από Κόμματα , ΜΜΕ, κράτος και παρακράτος). Θεωρώ λοιπόν, ότι δεν δικαιούται κανένας μας να κρίνει τον αγώνα των απεργών πείνας την στιγμή που κανένας μας δεν είναι σε θέση να προβεί σε μια τέτοια πράξη. Ας μην είμαστε υποκριτές , ΑΥΤΟΙ που πια δεν έχουν τίποτα να χάσουν, θέτουν σε κίνδυνο την ίδια τους τη ζωή για τα αυτονόητα δικαιώματα ΟΛΩΝ ΜΑΣ, εμείς οι αλληλέγγυοι( αριστεροί οργανωμένοι ή ανένταχτοι, ενεργοί στα κινήματα, εργάτες και άνεργοι, αλλά πάνω από όλα θύματα της <<δημοκρατίας μας>>) δυστυχώς ή ευτυχώς όλο και κάτι έχουμε να χάσουμε! Ίσως αυτός είναι ο λόγος της παράκρουσης και της οργισμένης επίθεσης που δέχθηκαν οι απεργοί, η επιτροπή αλληλεγγύης, ο ΣΥΡΙΖΑ και όποιος άλλος <<τόλμησε>> να ορθώσει το ανάστημα του απέναντι στην εκμετάλλευση του ανθρώπου, στον αγώνα για το αυτονόητο δικαίωμα στην νόμιμη, πληρωμένη και ασφαλισμένη εργασία. Απέναντι στη μαρτυρική στάση αυτών των συνανθρώπων μας, το μόνο που έχουμε χρέος να πράξουμε ως αριστεροί, είναι να σταθούμε αλληλέγγυοι, από θέση αρχής και χωρίς κανένα συμψηφισμό, να στηρίξουμε αυτών τον αγώνα ως τον ΔΙΚΟ ΜΑΣ αγώνα’ ακόμα και αν διαφωνούμε σε επιμέρους πρακτικές. Έχουμε χρέος περήφανοι για τους εαυτούς μας, να αποκρούσουμε τον φασισμό που ξεκινώντας από τους ασθενέστερους μας χτυπά την πόρτα.
Επιστολή – Έκλυση στους Συντρόφους. Στον αγώνα ΜΑΣ για μια άλλη κοινωνία, δεν χαραμίζω κανένα Σύντροφο- δεν περισσεύει κανένας Σύντροφος, παλεύω με αξιοπρέπεια στους κοινούς αγώνες και είμαι περήφανος για την δική μας ποικιλόμορφη- πολυδιάστατη, Ριζοσπαστική και Κινηματική Αριστερά. Ας κάνουμε όλοι μαζί το βήμα, να τους επιστρέψουμε τον φόβο και συντεταγμένα να ανατρέψουμε τα σχέδια τους.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΛΛΗΣ
Μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΝ