Η αριστερά του «δεν παίζουμε με το μεταναστευτικό», εγκαλεί όσους (προφανώς και τους απεργούς πείνας) θεωρούν μείζον ζήτημα το «μεταναστευτικό» μη λαμβάνοντας υπόψη τους τους συσχετισμούς στην κοινωνία και τα υπόλοιπα μέτωπα που έχουν στρατηγικά μεγαλύτερη σημασία (αντιμνημονιακός αγώνας, κίνημα δεν πληρώνω κτλ) και είναι πιο ταξικά, πιο πολιτικά. Το τραγικό είναι πως η αριστερά αυτή κρίνει την αλληλεγγύη στους μετανάστες επειδή περιορίζεται στον ορίζοντα των δικαιωμάτων και δεν αντιλαμβάνεται ευρύτερα τις πολιτικές διαστάσεις του θέματος, όταν αυτή ακριβώς είναι που κατανοεί τους μετανάστες ως θύματα και μόνο. Ή αντίστοιχα είναι η αριστερά αυτή που στο όνομα της μαζικότητας (που όλο έρχεται, μα ποτέ δε φτάνει), δε θέλει να προκαλέσει με τέτοιους αγώνες την πλειοψηφία, γιατί θα στραφεί ισχυρίζεται στην ακροδεξιά! Αλλά ταυτόχρονα εγκαλεί όσους θεωρούν την ελληνική κοινωνία ρατσιστική. Λες και ο διαχωρισμός ντόπιων και ξένων, θα σπάσει αν η αριστερά σφυρίζει αδιάφορα και τότε η άρχουσα τάξη θα καταλάβει πως ο λαός δεν τσιμπά στα κόλπα της. Τα ίδια πρέσβευε αυτή η αριστερά και για το δικαίωμα απάντησης στην κρατική καταστολή, μέχρι που την ένιωσε στο πετσί της.
Πόση σύγχυση χρειάζεται για να νομίζει αυτή η αριστερά, πως το να υπερασπιστούμε τα ταξικά αδέρφια μας, το να τσακίσουμε τους φασίστες και να παλέψουμε αμείλικτα ιδεολογικά το ρατσιστικό δηλητήριο που μολύνει το ντόπιο προλεταριάτο και ευρύτερα την κοινωνία, θα φέρει εμπόδια στον αντιμνημονιακό αγώνα; Μήπως γιατί αυτός είναι ο ορίζοντας του αγώνα της; Τελικά γιατί παλεύει η αριστερά, για μια εθνική ενότητα κατά της τρόικας ή για μια ενότητα του συνειδητού προλεταριάτου με τους καταπιεσμένους; Διαλέγετε και παίρνετε:
1) Ταξικότητα: οι μετανάστες είναι το πιο καταπιεσμένο τμήμα του προλεταριάτου που εξεγείρεται διεκδικώντας τα στοιχειώδη δικαιώματά του ή όχι;
2) Πολιτική: Ο αγώνας για πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα, είναι αγώνας που έρχεται αντιμέτωπος με το αστικό κράτος και τα ρατσιστικά ιδεολογήματα κι επομένως είναι για γέλια όσοι τον θεωρούν επιμέρους αγώνα ή όχι;
3) Αντιφασιστικός-αντιρατσιστικός αγώνας: επειδή ο «λαός» τρομάζει με το «μεταναστευτικό», η αριστερά δεν πρέπει να εγκλωβιστεί σε έναν τέτοιο αγώνα και άρα κυρίες και κύριοι που δεν παίζετε με το μεταναστευτικό ας τζακίζονται από τις ναζιστικές συμμορίες οι ξένοι εργάτες, ας ζουν σε καθεστώς απαρχάιντ (διαχωρισμός στη βάση απουσίας τυπικά ίσων δικαιωμάτων); Θα το υπομείνουμε ως αναγκαίο στάδιο του στρατηγικού μας στόχου, που είναι όχι ο σοσιαλισμός, αλλά να γιγαντώσει το κίνημα ενάντια στα διόδια και να φύγει η κατοχική τρόικα;
Λοιπόν, δεν παίζουμε με το ρατσιστικό δηλητήριο! Οι μετανάστες δεν είναι έρμαια που υποκινούνται, είναι ή δεν είναι μέρος της κοινωνίας που μας λένε ότι τρομάζει με το μεταναστευτικό; (όλη ενιαία τρομάζει;) Καμία αλλαγή (sic), δε νοείται αν δεν τους συμπεριλαμβάνει ως, επαναλαμβάνουμε, τμήμα των καταπιεσμένων. Όποιος επιλέγει όχι απλά να απέχει, αλλά να κρίνει με όρους μικροαστικού πατριωτισμού μια απεργία πείνας μεταναστών (όχι να ασκήσει κριτική σαν σύντροφος), όποιος παίζει με τα ρατσιστικά αντανακλαστικά του λαού, γιατί τον θεωρεί ήδη ρατσιστή, έχει ήδη ηττηθεί και έχει διαλέξει στρατόπεδο, κάτι που δε θα τον εμποδίσει όμως απο το να είναι το επόμενο διαλεχτό θύμα της αντίδρασης.
Άκης Τζάρας