«Δεν έχουμε άλλο τρόπο για να ακουστεί η φωνή μας, για να μάθετε το δίκιο μας. Τριακόσιοι (300) από εμάς ξεκινάμε Πανελλαδική Απεργία Πείνας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, στις 25 του Γενάρη. Βάζουμε την ζωή μας σε κίνδυνο, γιατί έτσι κι αλλιώς δεν είναι ζωή αυτή για ένα αξιοπρεπή άνθρωπο. Προτιμούμε να πεθάνουμε εδώ, παρά τα παιδιά μας να ζήσουν αυτά που περάσαμε εμείς.»
Η Συνέλευση των μεταναστών απεργών πείνας, Ιανουάριος 2011
Σήμερα, Τετάρτη 2 Μαρτίου, συμπληρώνονται 37 ημέρες απεργίας πείνας των 300 αγωνιστών μεταναστών. Τις τελευταίες μέρες, 46 από τους απεργούς πείνας έχουν διακομιστεί σε νοσοκομεία μετά από λιποθυμικά επεισόδια, έχοντας χάσει περίπου το 15% του σωματικού τους βάρους, ενώ έρχονται αντιμέτωποι με ανεπανόρθωτες βλάβες όπως νεφρική ανεπάρκεια κ.α. 60 από αυτούς ξεκίνησαν χθες και απεργία δίψας, μην αντέχοντας άλλο τον εμπαιγμό της κυβέρνησης.
1) Τι ζητούν οι μετανάστες;
Ζητούν νομιμοποίηση, ζητούν να έχουν χαρτιά, ασφάλιση, ταξιδιωτικά έγγραφα, δικαιώματα. Ζητούν να σταματήσουν να ζουν σε καθεστώς μόνιμης ανασφάλειας, να έχουν πρόσβαση σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, αυτοί και η οικογένεια τους, να αντιμετωπίζονται με αξιοπρέπεια. Οι μετανάστες διαμαρτύρονται ως εργαζόμενοι που βλέπουν ως πολυτέλεια τον μισθό-χαρτζίλικι των 600 ευρώ, που ζούνε σε ακόμα μεγαλύτερη ένταση την εργοδοτική και την κρατική τρομοκρατία, που στις πλάτες τους στήθηκε η μαύρη/ανασφάλιστη εργασία που πλέον κυριαρχεί και στους «γηγενείς». Αγωνίζονται για να σταματήσουν να είναι αόρατοι. Αγωνίζονται για να μπορούν και αυτοί να απολαμβάνουν την δυνατότητα της ελεύθερης μετακίνησης, που ως τώρα είναι αποκλειστικό προνόμιο του κεφαλαίου, των εμπορευμάτων και των στρατών κατοχής Ζητάνε χαρτιά είτε για να ζήσουν εδώ σαν άνθρωποι ή για να συνεχίσουν την ζωή τους αλλού, πράγμα που οι ελληνικές κυβερνήσεις, τους απαγορεύουν.
2) Ποιους θίγει το αίτημα της νομιμοποίησης;
Η νομιμοποίηση των μεταναστών δεν θίγει τους έλληνες εργαζόμενους άλλα αντίθετα τους βοηθάει. Οι μετανάστες στην Ελλάδα πλέον αποτελούν ένα μεγάλο κομμάτι της εργατικής τάξης της χώρας. Έτσι, η κατοχύρωση δικαιωμάτων στους μετανάστες-εργάτες θα βοηθήσει τους αγώνες όλων των εργαζομένων. Ο αγώνας των 300 μεταναστών το έχει ήδη αποδείξει αυτό με τις δηλώσεις της υφυπουργού Εργασίας Αννα Νταλάρα, όπου πιεζόμενη άπο την ηρωική απεργία πείνας των 300, πρότεινε την μείωση των απαιτούμενων ενσήμων για ιατροφαρμακευτική κάλυψη απο 80 ένσημα σε 50. Μια μείωση που θα ισχύσει και για τους έλληνες και για τους ξένους εργαζόμενους, που εξ ίσου σήμερα αδυνατούν να έχουν ασφάλιση στην Ελλάδα.
3) Πόσα χρόνια στην Ελλάδα σε κάνουν ικανό να πάρεις χαρτιά παραμονής και εργασίας;
Η κυβέρνηση, οι παλιοί και νέοι σύμμαχοί της και τα ΜΜΕ που λειτουργούν ως παπαγαλάκια της, κρύβουν την αλήθεια του αγώνα των μεταναστών. Για ένα μήνα κατα-συκοφάντησαν τον αγώνα των μεταναστών, τους εκδίωξαν από τη Νομική και σήμερα που διακομίζονται βαριά αφυδατωμένοι στα νοσοκομεία κατα δεκάδες, βρίσκουν απ’έξω την Αστυνομία να τους τρομοκρατεί. Όμως αυτοί επιμένουν στην απεργία πείνας, πανικοβάλλοντας την κυβέρνηση που προσπαθεί με ότι όπλο έχει να τους ξαναπετάξει στο περιθώριο. Άνθρωποι που ζούν 6 με 8 χρόνια στην Ελλάδα, χρόνια που «η χώρα τους χωρούσε» μια χαρά… Άνθρωποι που βίωσαν στο πετσί τους, τόσο το άγγιγμα του αστυνομικού κράτους ως μετανάστες, όσο και την περίφημη ελληνική επιχειρηματικότητα ως εργαζόμενοι. Μετανάστες-εργαζόμενοι, με την εκμετάλλευση που προκύπτει από την μια τους ταυτότητα να συναγωνίζεται την άλλη. Εργαζόμενοι/ες διπλά και τριπλά καταπιεσμένοι, που εδώ και χρόνια σήκωναν μαζί με τους έλληνες εργαζόμενους/ες στα χέρια τους την καπιταλιστική ανάπτυξη και τώρα, πάλι μαζί με τους «ημεδαπούς» εργαζόμενους/ες, νιώθουν την πλάτη τους να λυγίζει από την καπιταλιστική αναδιάρθρωση. Όλα αυτά ενώ ζούσαν στην αφάνεια, στην καθημερινή ανασφάλεια, σε μια διαρκή κατάσταση κυνηγημένου.
4) Στην Ελλάδα του ΠΑΣΟΚ και του ΔΝΤ, πόσοι/ες χωράνε;
Τον τελευταίο χρόνο, με αφορμή το δημόσιο χρέος και την ανταγωνιστικότητα της χώρας, έχει πραγματοποιηθεί η σκληρότερη ταξική επίθεση των τελευταίων δεκαετιών, που μόνο με τα χρόνια της χούντας μπορεί να συγκριθεί. Το ΠΑΣΟΚ φτιάχνει χωρίς δισταγμούς μια χώρα που θα είναι κόλαση για τους εργαζόμενους, την νέα γενιά, τους συνταξιούχους, αλλά παράδεισος για τις Τράπεζες, τους βιομήχανους και τους εφοπλιστές. Σε αυτή την χώρα σιγά-σιγά γινόμαστε όλοι μετανάστες, νιώθουμε όλοι ξένοι. Το κοινωνικό σύστημα που ζούμε, ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός, είναι σε φάση αναδιάρθρωσης και ραγδαίων αλλαγών. Είναι ένα σύστημα το οποίο, παρότι συντηρεί και αξιοποιεί σωβινιστικές και εθνικιστικές αναπαραστάσεις, δεν βλέπει εθνικότητα και φύλο. Βλέπει μόνο κοινωνικές τάξεις. Σήμερα, όπου οι δισεκατομμυριούχοι εφοπλιστές απολαμβάνουν -εν μέσω κρίσης- 56 φοροαπαλλαγών ενώ οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι χάνουν το 20% του εισοδήματος τους, είναι φανερό ότι δεν ζούμε όλοι στην ίδια χώρα..
Η απεργία πείνας έχει πλέον φτάσει στην πιο κρίσιμη της καμπή. Οι απεργοί θυσιάζουν την ίδια τους την ζωή για να διεκδικήσουν μια ζωή με αξιοπρέπεια. Ανεπανόρθωτες σωματικές βλάβες, ακόμα και ο θάνατος είναι πλέον όρατα και η κυβέρνηση συνεχίζει να παίζει με τις ζωές τους, όπως κάνει και με τις ζωές των νέων εργαζόμενων, των φοιτητων/τριών, των νέων ανέργων κ.ο.κ. Οι απεργοί, απευθύνονται στην κυβέρνηση, αλλά δεν μπορούν να νικήσουν χωρίς την βοήθεια της κοινωνίας. Με την έμπρακτη στήριξη και την αλληλεγγύη μας να στηρίξουμε τον αγώνα τους, που είναι και δικός μας.